Lembranzas

Onte, xoves 29, fixo un bo día, para variar. Saímos da casa a rentes das doce da mañá. No ceo, un sol radiante, o que xa ia sendo tempo despois dun mes de xullo para esquecer. Paseo medicinal pola rúa Real de Ferrol con comercios pechados e pouca xente nos que, heroicamente, aínda permanecen abertos, contra vento e marea.

Malia a elo, para min que vivo case recluído en Caranza, pasear polo centro é unha felicidade, sobre todo si, como pasou onte, atopo familiares, amigos e compañeiros aos que vexo de Pascuas en Ramos. O intercambio de lembranzas e de comentarios de tempos e feitos que desfrutamos ou sufrimos xuntos, é inevitable, e por riba favorecedor, unha boa terapia para a soidade cotián. Teño a gran sorte de conservar moi bos amigos cos que compartín xuventude, traballos e días. Outros desgraciadamente xa están alén dos ríos, das fontes e dos camiños. Para todos eles vaia dende aquí un saudoso recordo. Pola rúa, a nota triste de xente sen traballo pedindo unha esmola para comer. Amargo froito dos duros tempos que estamos a vivir.

Xantamos miña filla e máis eu na casa das miñas irmás, un menú delicioso que tiña o sabor das cousas feitas con verdadeiro agarimo. Pola tarde, na casa, como xa é costume, remexendo libros e papeis antigos. Desta volta caeume nas mans un álbum de recordos de Eva que moito lle gustaba recortalos do xornal. Alí están presentes seu pai, fillas, irmás e netas xunto con compañeiros e amigos, sobre todo, das súas partidas de Bridge no Montón, coas que tanto desfrutaba. Tamén eu aparezo con algún dos meus humildes, pero sentidos, artigos, publicados no seu día na Voz de Galicia ou neste mesmo diario. Vai xa para catro anos que nos deixou e aínda non nos afixemos á súa ausencia. Eva, onde queira que esteas, un recordo apaixonado.

As oito do serán, o concurso Pasapalabra na TV e ás dez, despois de escoitar as malas novas diarias, xa na cama, a seguir remoendo recordos. A pesares de todo o que estamos a vivir, non foi un mal día aos meus moitos anos.

“...y cuando llegue el dia del último viaje y esté a partir la nave que nunca ha de tornar, me encontrareis a bordo lijero de equipaje, desnudo, como los hijos de la mar”.