Dende hai algún tempo, seguramente por mor do demo do Coronavirus, axudado sen dúbida polos moitos anos que levo enriba, sufro tódalas noites uns pesadelos, inexplicables, a maioría das veces. Outros son recordos de feitos reais sucedidos hai moito tempo. Este é o caso que nos ocupa hoxe. Antonte o meu sono retrotraeume a aqueles felices anos do café Rubalcaba, de moi grato recordo, onde sobor das tres da tarde, nos xuntabamos un fato de amigos para xogar a partida de dominó. Non xogabamos cartos, nen sequera o café, que cada un pagaba o seu. Penso que o noventa por cento daqueles seareiros, todos no meu recordo, xa está máis aló, como adoito dicir, dos ríos das fontes e dos camiños.

Entre todos eles destacaban pola súa simpatía os Tardanzas, pai e fillo, xastres ámbolos dous. Tiñan a xastrería na rúa Real nun baixo a carón dunha libraría que xa non existe e preto do Derby que aínda resiste. O cualificativo Tardanzas que eles adoitaron cun gran sentido do humor, fala ben claro do seu “modus operandi”. O récord absoluto tíñao o pai cun traxe que seica tardou doce anos en rematar. Como bos betanceiros, eran moi afeccionados a tomar os vasos ao mediodía, algo que non perdoaban por moito traballo que houbera, a partires das dúas da tarde, despachaban no Norte e no Sur. Dicía o vello con moita gracia,- si todo o viño que levo bebido na miña vida o botaran nun dique da Bazán, poderían poñer un destrutor a flote. Entendíanse ben pai e fillo que eran, ámbolos dous, unha fonte inesgotable de anécdotas, cada cal máis divertida. Algunha como a dos cabos chaqueta, xa a teño contado aquí, e mesmo nas miñas Lerias.

Recordando a toda esta xente, a un dálle un pouco de repelús habelos sobrevivido, como un xeito de remorso. Cousas da saudade.

Xa hai tempo que morreron, pai e fillo. Como podedes ver aínda recordo con moito cariño as súas cousas. Falangueiros, retranqueiros e por riba de todo moi boa xente. Foi un pracer coñecelos e tratalos durante moitos anos.

Abofé que os tardanzas, pai e fillo coas súas andanzas, teñen acadados méritos dabondo para figurar na pequena historia do Ferrol do século pasado.

Betanceiros que queredes? Que suba o pan e baixe a caña. Concedido, cando o ano teña vinte e catro meses