Ó día seguinte de lle dicir a Alberto Garzón que non haberá acordo electoral entre IU e Podemos, o señor Iglesias Turrión, don Pablo, non se cortou un pelo nunha entrevista concedida a Público e Crític. A totalidade dos medios, que aproveitan todo para nos ter centrados no que ós que mandan lles interesa que esteamos, mentres nos distraen do resto, déronlle tanta publicidade á cousa que, bastante contra o meu pesar, acabei por ceder e ler enteira a soada entrevista. Decepcionoume totalmente. É sosa, insulsa, sen xeito. Xa sei que non son ningunha das persoas que posiblemente queira retratar, por iso non me sinto para nada aludido. Xamais me avergoñei do meu país (Galicia), nin do meu pobo (o galego), nin fun en ningún momento da miña vida o típico esquerdista tristón, aburrido, amargado... Nin, aínda que gañei unha cátedra de Universidade hai máis de 20 anos, a comezos dos 90 -antes fun PNN non doutor, PPN doutor, profesor adxunto-titular-, na vida me considerei desa xente moi culta que gusta de recocerse na cultura da derrota, da que fala o señor Iglesias. Como fun deportista desde neno –mesmo levantador de cunca– aprendín de novo o significado de gañar e perder, xa como individuo (fixen atletismo), xa como colectivo (xoguei ó futbol). E abofé que sempre quixen gañar, mais... E nunca quixen perder, pero... Malia que perdín infindas veces, a derrota nunca foi o meu norte; menos aínda, se for posible, facer miña unha cultura da derrota. Tampouco o foi a cultura da vitoria, ou o de gañar a toda costa. Para min, nunca o fin pode xustificar os medios. Non creo nas culturas tramposas. Por suposto, que eu non podo servir de exemplo a ter en mente para falar de “cenizos políticos” que en 25 anos foron incapaces de facer nada. Simplemente porque non levo afiliado ese tempo, nin sequera a metade. E neste punto fan acto de presenza no meu pensamento xentes da talla intelectual e/ou humana de Xesús Alonso Montero, Fernando Miramontes, Pepe Abades, Manolo Peña Rey, Luis “Ferreiro”... e tantos outros compañeiros, camaradas e amigos que levan ben máis anos de militancia que eses e que teñen nas súas costas unha tremenda carga de loita que para si quixeran aqueles que parece que acaban de descubrir o mundo, perante os ollos apapanatados daqueloutros sorprendidos polas descubertas. Vivir, para ver. Mais se os citados, ou outros coma eles, se senten molestos polas afirmacións de don Pablo, capacidades teñen abondas para facelo saber. Iso non é, faltaría máis, cousa miña. Mais a entrevista, insisto no de sen sal e sen xeito, non me molestou maiormente. Vin moito fume. O que xa non me gustou nada foi a postura fuxidía que o señor Iglesias adoptou nunha posterior entrevista con Àngels Barceló. O dito, dito e escrito está, e se percibes que, se cadra, non foi o máis afortunado, pois telo pensado mellor antes. Nesa tesitura só cabe aterse ás consecuencias e non intentar emendar plana ningunha, negando, cal din que fixo San Pedro no seu día. Debeu dicir os nomes dos modelos que usou para encasquetarlle a(s) prenda(s). Insistir no das malas interpretacións pareceume mendaz, mentireiro, falaz. Non sei por que, esa postura tróuxome á cabeza un pequeno vídeo que me enviaron hai catro ou cinco días. É un anaco, un par de minutos, dun monólogo dese magnífico profesional que é Carlos Blanco no que parodia a un vocalista -xa non sei se lles chaman así- dunha afamada orquestra-espectáculo galega, quen, malia que a xente da Illa de Arousa non facía máis que bailar, o cantante-animador non deixaba de dicir: “Vamos Isla, mariquita el que no baile”. E veña “mariquita el que no baile”. Nunha pausa, di o humorista-actor que se lle achegou para suxerirlle que, dado que había un rapaz con síndrome de Down e vendedores magrebís, por aquilo de non discriminar, podía dicir tamén “subnormal”, ou “moro de mierda el que no baile” ou mesmo “juégate la vida, valiente, hay gitanos al fondo”. Valentía faltoulle ó señor Iglesias, don Pablo.