Os políticos do quilovatio

Ante a desorbitada escalada do prezo da luz e a contrariedade xerada polo seu efecto nos usuarios, a primeira reacción do Goberno e do seu Ministro de Industria e Enerxía non se fixo esperar, tal foi, declarar publicamente que presionarían ás compañías para que o prezo final non se disparase en demasía; unha declaración para ignorantes afíns á credulidade, pois salvo un inxenuo sen dous dedos de fronte, ninguén nos seus cabais podería crer que o executivo de Mariano Rajoy fose cominar ás eléctricas a tomar medida algunha en vía a abaratar o devandito custo.
Tendo en conta que contra o que perversamente cóntannos, o prezo da luz está intervido polo Goberno, e por tanto, cando á cidadanía aplícaselle unha das facturas eléctricas máis caras de Europa, no seu contido estáselle engadindo de forma consciente a totalidade dos seus compoñentes, e iso, con pleno coñecemento e coa aprobación dos membros do Executivo, sabendo que do recibo facturado, só un 37% corresponde ao custo efectivo da enerxía e que a repercusión a maiores na factura hai que adxudicala a factores extra enerxéticos, dos que un 25% son impostos e o 38% restante, custo relativos á denominada parte regulada.
Partidas fixadas no seu conxunto polo propio Ministerio para garantir en xustificación unha subministración estable; pero que vén delatar que o 63% do seu importe son gravames de exclusiva determinación política.
Os consumidores deben saber pois, que máis da metade do importe do recibo da electricidade non ten nada que ver co sistema eléctrico., pero si coa aplicación dunha extralimitación impositiva Estatal, que expresada en termos cuantitativos confirma que por cada 100 euros satisfeitos polos abonados 63 euros do devandito importe van parar ás arcas públicas, un sobrecusto explícito da implicación política no desorbitado prezo da subministración eléctrica, e iso é así de concluínte por máis que os involucrados neste manobra busquen culpar da situación calquera menos á súa batería de impostos e subvencións
 Por iso que o feito de converternos no país co prezo da luz máis alto da UE, non haxa que pretender argumentalo invocando a existencia de factores meteorolóxicos adversos para a súa xeración, senón que ademais da desmedida fiscalidade indirecta repercutida, a motivación ten de adxudicarse á carta branca institucional outorgada aos grandes oligopolios da enerxía, como proba o feito dos multimillonarios beneficios alcanzados polas eléctricas españolas sobre os custos de explotación ; conta de resultado que a pesar da crise seguen cifrando en positivo, ata o punto, que as ganancias das cinco principais compañías do sector elevan os seus beneficios anuais, situándoos actualmente entre os 8.000 e 10.000 millóns de euros; cuxo referente de contraste en equivalencia resulta ser o dobre porcentual que o acadado polas demáis empresas eléctricas europeas. 
Prezo que en si mesmo é consecuencia da descomunal subida do 80% acumulada en últimos 10 anos, só en 2016, un 25% ; como resultado das políticas enerxéticas aplicadas polos sucesivos gobernos, e a liberalización desenvolvida para o efecto polos executivos do PP e o PSOE en beneficio exclusivo dos intereses do as grandes empresas eléctricas. 
Aspectos todos eles que no seu conxunto conducíronnos ao peor dos escenarios posibles no que a este sector enerxético refírese, ata o extremo de lexislar ao ditado do lobby enerxético, nun contexto de deterioración que pon ao descuberto a confabulación dos dous partidos políticos que nos gobernaron ata a data amparando coas súas leis ás grandes corporacións enerxéticas, mentres que coa súa indolencia facían pagar aos consumidores a repercusión das súas temeridades ao tempo de entregarse á erótica das “portas xiratorias”, como así pon de manifesto a escandalosa nómina de fichaxes por parte das eléctrica de ex altos cargos, ex deputados e demáis elementos relacionados co poder político.
Anómala situación que non se pode manter por máis tempo, pois a aplicación do excedido custo da factura da electricidade e a súa marcada repercusión tanto no ámbito doméstico como na actividade produtiva, ademais da súa condición abusiva, está a lastrar en gran medida a reactivación económica do país. 
Unha circunstancia que polos seus notorios prexuízos esixe a reorientación do mercado enerxético, que debe pasar irremediablemente por levantar o veto ao autoconsumo, amplificar o campo das enerxías renovables, clausurando baixo sete chaves as xa referidas “portas xiratorias”, establecendo impedimento a cortes de luz por limitacións económicas e afrontando moi especialmente, unha auditoría de todo o proceso de compra e comercialización da electricidade que poña límite á actual fraude e manipulación do oligopolio enerxético.
Sen que tales medidas refuguen a nacionalización do sector polo seu carácter estratéxico, se as circunstancias aconséllano e o interese xeral así o require, como medida correctora dos actuais excesos e coa finalidade de lograr de forma efectiva a normalización do prezo final ao consumidor e a racionalización do sistema.