Rajoy e tres millóns de empregos

Mentres o Partido Popular do Presidente Rajoy chama crear emprego ao feito de repartir miseria, os auténticos promotores de tal finalidade, é dicir os autónomos e os xestores das Pemes, como consecuencia dos efectos da crise e especialmente da repercusión inducida polas incoherentes políticas de austeridade do actual Executivo, ou ben se viron abocados á vía do concurso de acredores, ou no seu defecto remataron arruinados de por vida sen alternativa nin solución, como refire o feito que máis de 303.000 pequenas e medianas empresas e 302.116 traballadores autónomos tivesen que pechar as súas portas dende o inicio da crise; cesamento de actividade que ademais dos seus males intrínsecos provocou unha mingua na dimensión do tecido produtivo, cuxa repercusión agravou aínda mais o degradado mercado laboral e impediu en maior medida a reactivación e creación de emprego
De aí a nula credibilidade que ten de adxudicárselle ao presidente do Goberno cando sen renunciar ás políticas de austeridade, en plena “cicloxénese electoral”, en foro parlamentario márcase como obxectivo a creación de tres millóns de empregos para a próxima lexislatura, por ser tal proclamación unha promesa apócrifa, realizada ao só obxecto de pescar votos no caladoiro dunha maioría electoral que ten no desemprego a súa principal preocupación.
Estratexia aplicada con premeditada finalidade, sen caer na conta que difícil acollida pode ter o discurso de mentiras, de quen, interesadamente intenta esconder que dende a súa chegada ao poder, co mantemento de idénticas políticas o paro non fixo máis que crecer, como evidencia o balance da realidade estatística, que en decembro de 2011 estampaba  un saldo de 17,1 millóns de afiliados á Seguridade Social e cuxo último dato a febreiro de 2015 reducía esa contía ata os 16,5 millóns, diferenza, que ademais de resultar unha expresión da inviabilidade da súa proposición, é mostra do pouco fiable facer político de quen empéñase en prorrogar a súa arraigada pretensión de enganar á cidadanía.
Por iso, se ata agora a recuperación económica era a gran falacia do PP, coa saída a escena de Rajoy anunciando tan cuantiosa creación de empregos, o grupo conservador entra no antagonismo político de enfrontarse ás súas contradicións ao ser o propio Goberno, quen, contravindo o antedito recoñecía con anterioridade que no mellor casos manteríase o índice do 15% de desemprego estrutural.
Pero á marxe de disquisicións, o certo é que tras ese difundido anuncio subxacer unha atribución clandestina, pois salvo na esfera pública, non é función nin deste goberno nin de ningún outro afrontar como propia a creación de emprego, senón, habilitar as políticas oportunas que xeren as condicións de confianza apropiadas, para que así, dende unha situación de afianzamento as empresas e empresarios poidan promover con éxito a promoción e creación de emprego.
Un marco de confianza que en modo ningún se logrará mentres manteñan vixencia as actuais políticas do Executivo de Rajoy, toda vez que por consecuencia lóxica, cando a austeridade roza a neurose é imposible que funcione nin que poida funcionar ao exercer como lousa do crecemento, e cuxos efectos, destrúen os alicerces  da estrutura produtiva e do tecido empresarial, impedindo así aplicar en serio políticas directas de recuperación e creación de emprego, e iso é así, por máis que a axitación mediática afecta ao Goberno, en pleno maremágnum electoral intente camuflar esa realidade, ocultando, que non haberá solución cabal para satisfacer a demanda do mercado laboral en tanto prevalezan en primeiro plano as contraproducentes políticas de austeridade.
Ante esa tesitura, ao colectivo empresarial afectado nos seus intereses e á cidadanía detraída dos seus dereitos, en consecuencia, non lles queda outra que resolver a disxuntiva pola vía electoral, optando nos próximos comicios por outorgar a confianza nas urnas aos representantes da maioría progresista, para así poder derrogar a actual adscrición do país ao neoliberalismo económico e ter a posibilidade de darlle un xiro á situación política coa instauración de medidas de crecemento que fagan posible a diversificación empresarial, a consolidación da estrutura produtiva, e con iso a xeración de emprego estable, ao igual que a restitución dos bens e dereitos públicos indebidamente subtraídos.
Pois suposto contrario, de non o remediar, seremos responsables que durante outros catro anos os directos culpables políticos e as involucradas elites económicas, sigan conducíndonos polos seus foros cara a un austericidio que ademais de manter ao país en permanente estado de deterioración seguirá provocando e na súa estrutura o pernicioso impacto do seu efecto desolador.

Rajoy e tres millóns de empregos

Te puede interesar