NARANJITO

Acredito tanto na beleza que no momento de escribir esta columna, mañanciña con sol, estou escoitando a Huberal Herrera ao piano, con Ernesto Lecuona, “Seis danzas cubanas”, no aire. A música, por exemplo, como maneira de querer (e ser querido). E aínda así, e non obstante, hai xestos de fealdade que me fascinan. Así aquel monicaco, chamado Naranjito, mascota que fora do noso Mundial de fútbol, cando España fixera un papel patético e tiñamos de adestrador a José Emilio Santamaría, nunca máis (nin nunca menos, por certo).

Naranjito; confeso a miña fascinación por semellante esfera con patas, negación da verticalidade (eis, e non outra cousa, a arte, aínda que teña a humildade da cousa “pop”). Naranjito: obxecto, últimamente, do meu desexo pictórico, e aínda poético. Co que ando a voltas á procura desa sentimentalidade que viaxa nos anseios expresivos. E ollo que cando Naranjito viñera onda min, eu xa tiña os meus anos.

Nada que ver pois con eses mitos das infancias recuperadas e tal, tan ben deseñados por Fernando Savater. Non, en 1982 eu era un mangallón que, iso si, fora ao concerto dos Rolling Stones, no Manzanares, a noite do 7 de xullo. A voltar, neste caso de verdade, aos anos verdes e agridoces de cando eramos tan novos que daba xenio. Así que a Naranjito, cousas son cousas, cheguei tarde. E agora que ando a voltas, con este prodixio de fealdade pavera, tardísimo. E aínda así. ¡Naranjito!