O VALOR DO VOTO

Durante os últimos  vinte anos aprobáronse un  total de catro leis  sobre  a contratación pública, é dicir, unha media de lei por cada cinco anos; non sendo para nada  tal proliferación lexislativa o sistema máis apropiado  para afianzar un modelo de contratación pública estable, capaz de arraigar á demanda da gran  maioría de empresas concorrentes,  fartas ata a saciedade de ter que tragar coas prácticas de parcialidade  política que acompañan os  procedementos de licitación pública,  e do ninguneo que supón asumir a  aparente sensación de transparencia  e   honradez  coa que  torpemente os actores  políticos tentan disfrazar  as súas aciagas  prácticas.
Manexos, que  producen perversos efectos no mercado, ao recaer usualmente as adxudicacións, non no mellor licitador, senón, en favor de quen demostre maior destreza en indesexables hábitos, sen considerar a efecto algún que tal proceder prexudica a competitividade e o emprego.
Pero o verdadeiramente escandaloso,  é que as distintas  modificacións lexislativas habidas durante o período, lonxe de corrixir disfuncionalidades acentuaron a súa proliferación,como  pon de manifesto o ascenso exponencial da corrupción en coincidencia cos diversos  fitos lexislativos; por iso, máis aló de boas intencións e do rigor aparente, as circunstancia son determinantes da inexistencia de vontade real de cambio, pois resulta probado que en ningún caso coas reformas levadas a termo garantiuse que os procedementos contractuais desenvolvésense coas garantías de transparencia debida e a obrigada paridade de trato entre  candidatos e licitadores en aras a impedir a simulación e a parcialidade.
Suposto contrario as innovacións do marco legal en materia de contratación pública, debesen ter introducido de forma  transversal, as fórmulas, instrucións e caucións precisas que ademais de garantir a erradicación da corrupción, evitasen desde o dereito administrativo a entrada en escena de rutinas desviadas do interese xeral.
Por tanto, sabendo que a corrupción é un fenómeno relacionado directamente co modelo de administración do Estado, difícil solución expónsenos cando a loita contra a súa erradicación depende en primeiro término da acción de Goberno,  e o partido que ostenta  tal xurisdición, polas súas implicacións corruptas non é o referente máis axeitado para librar unha loita de natureza estrutural pola democratización institucional e pola defensa dos recursos e intereses do sector público. 
Pois resulta desde todo punto de vista un contrasenso, aceptar a probabilidade rexenerativa dun Executivo, cuxo partido como é o caso,  conta no seu haber con centos de militantes imputados en causas abertas contra a corrupción, por non ser congruente a adopción de medidas políticas contra esta secuela por parte de quen lonxe de predicar co exemplo fai  a vista gorda ou mira cara a outro lado cando os directos procesados son militantes das súas propias filas; tendo en conta que cando isto ocorre, a corrupción convértese en regra e as leis son redactadas para que o seu acatamento sexa imposible, deixando con iso vía aberta á excepción da súa aplicación, reservándoa tan só, para quen politicamente representan unha molestia aos seus propios intereses partidistas.  
É por iso, que cando os cambios estruturais que debesen deixar sen efecto o trato de favor e a corrupción na contratación publica, non fornecen efecto, a  falta de resultados convértese  en factor determinante para deducir que  a obsolescencia programada do bipartidismo ten o seu ciclo esgotado; unha circunstancia extrema que en evitación de males maiores esixe sen dilación   un relevo no  modelo e o reinicio do novo sistema operativo, cuxo funcionamento debe xerar un cambio de rumbo no facer político e propiciar a vivificación institucional que deixe sen efecto as condutas excedidas de quen dedicouse durante anos a obviar a legalidade en beneficio propio e dos seus acólitos, sen reparar o máis mínimo na repercusión dos seus excesos na deríva do  país, a pesar que as chamadas á sensatez por parte dunha cidadanía  en constante reivindicación na busca dun horizonte de honestidade e transparencia. 
Por tanto, a pesar da camaleónica mensaxe emitida polos membros do bipartidismo coa finalidade de transmitir unha imaxe de sedución institucional asociada á rexeneración democrática, o certo  é, que tan simulada transformación, máis estética que ética ten escaso percorrido, sendo a forza dos feitos quen  vén a evidenciar  que o bipartidismo corrupto de ningún xeito  rexenerará o sistema,  pero a  repercusión da  súa continuidade ademais de acentuar o estado de precariedade  prorrogará no tempo unha realidade insustentable. Situación de nula conveniencia para o futuro do país   e á que por responsabilidade débese  poñer remedio votando nos próximos comicios  por opcións alternativas de progreso, capaces de xerar por se mesmo o  cambio que por necesario a situación esixe e que tan só a grandeza e o valor do voto confiren.