Vén ser, salvando loxicamente a odiosa comparanza, como o Premio Nobel do fútbol, o recoñecemento que se lle fai ao que é considerado o mellor xogador do mundo. O premiado este ano foi o futbolista español, centrocampista defensivo  que pertence ao Manchester City, Rodrigo Hernández (Rodri). Tiveron que pasar seis décadas para que, logo do galego Luís Suarez, este galardón recaera de novo nun xogador español. E isto debera ser un orgullo e unha gran satisfacción para o fútbol deste país e para os seareiros que seguen aquí a pista dos xogadores máis significados. 

O Balón de Ouro, patrocinado por France Football, case sempre foi para un xogador “estrela”, deses que meten goles a esgalla e figuran no cumio da atención mediática. Curiosamente este non é o caso de Rodri, un rapaz discreto que durante a súa traxectoria profesional procurou andar afastado da luz dos focos pola que outros pelexan para estaren alumeados. Non mete moitos goles, pero dende a súa demarcación favorece que outros o fagan. 

Reitero: o seu recoñecemento co Balón de Ouro debera ser unha satisfacción e un orgullo para o fútbol español excepto, claro, para o Real Madrid e para o seu presidente Florentino Pérez que vén ser o mesmo. A perrencha, como a de nenos caprichosos, e o cabreo do club merengue veñen porque este galardón non foi para Vinicius, un moi bo xogador sen dúbida, pero cunha personalidade ben afastada da de Rodri, cuxa discreción dista moito do carácter díscolo e certamente conflitivo do xogador brasileiro do Real Madrid.
A ausencia deliberada da delegación merengue na gala da entrega do premio podería ser considerada como unha falta de respecto ao xogador español do club inglés polo que Florentino Pérez nalgún momento se interesou. Tal lle valería e así poder dar ao Real Madrid un pouco de carácter de equipo español, porque no último xogo que lle vin tan só o galego Lucas Vázquez se saía da norma: todos, absolutamente todos eran, son, estranxeiros. Fútbol español? Globalización futboleira en grao sumo. Cando isto se converte en puro e duro negocio, pouco ou nada importan estas cousas das nacionalidades. “Fútbol é fútbol”, sentenciou un día Vujadin Boskov e non lle faltou razón, así que para que lle dar máis voltas.

Parabéns tamén a Aitana Bonmatí, xogadora do Barça  que se levou outro balón dourado. Pero a verdade é que non sei por que se me dou hoxe en comentar destas cousas habendo outras das que falar e que me importan máis. En fin, agora xa está.