David e Goliat

Fun fiel seguidor da traxectoria de Lluís Llach case desde os seus comenzos, cando era o “Jutge nº 16” -como figura na capa do seu primeiro vinilo- do colectivo Els Setze Jutges, encargado de dar vida á Nova Cançó Catalana. Eran os anos finais da década dos 60 do pasado século. En Galicia estábanse a dar os primeiros pasos da Nova Canción Galega da man dos membros de Voces Ceibes, entre os que se encontraba Vicente Araguas, amigo desde as aulas de primaria e compañeiro de residencia na compostelana Pensión Iglesias no curso 68-69. Nese tempo o grupo de cantautores galegos foran a Barcelona para gravar na discográfica Edigsa e lembro que Vicente volvera cuns cantos discos de colegas cataláns que foron escoitados numerosas veces na pensión. Non lembro se entre esas gravacións había algunha de Llach -este gravaba en Concèntric-, mais, en todo caso, teño para min que temas como “Que feliç era, mare”, “El bandoler”, “Cal que neixin flors a cada instant”, “L’Estaca”, que figuran nos primeiros discos do músico e cantor ampurdanés, resoan nos meus ouvidos como ecos dese tempo. Teño un bo lote de discos de Llach, mais son todos elepés e recordo que as primeiras audicións da súa obra foron en singles ou EP’s. Son unhas cantas as cancións de Llach que me teñen entusiasmado e que, consecuentemente, teño escoitado innúmeras veces. Unha delas “Infant de Beirut”, a que pecha a cara B do seu décimo segundo -se non contei mal- LP: I amb el somriure la revolta, de 1982. Ao que parece, Lluis Llach compuxo esa tan fermosa como espeluznante canción despois de ter visto unha foto dun rapaciño morto nas rúas de Beirut durante aqueles dramáticos sucesos -as Nacións Unidas chegaron a falar de xenocidio- que tiveron lugar no Líbano en 1982. Como seguro que lembrarán ben os coñecedores do poema-canción a derradeira estrofa di: “Morrer en Beirut, morrer en Mathausen, / O mesmo fogo en tempos afastados, / Xelado espello dun mundo onde xa ninguén responde / Aos inmóbeis ollos dun cativo de Beirut”.


Hai uns días veume á cabeza mentres lía nun diario electrónico que as crianzas Ibrahim e Marwan, de once e sete anos, morreran en Bait Hanun, cidade do norte da Franxa de Gaza, ao estoupar un misil, procedente de Israel, cando estaban a xogar na rúa diante da súa casa. Youssef al-Masri, seu pai, manifestou que non atopaba xustificación ningunha para atacar alguén que pasase por unha zona poboada de civís e onde ducias de nenos xogan polas rúas. Para min un acto desas características é un asasinato en toda regra, sen eximentes. Hai, non obstante, quen pensa que esas mortes violentas de palestinos de todas as idades e condicións -xa vai aló máis dun longo centenar- son froito de actos de autodefensa. A opinión do goberno dos Estados Unidos é que toda acción militar de Israel é, por definición, defensa propia. Consecuentemente, máis unha vez, e xa van unhas cantas, os norteamericanos volveron vetar calquera resolución de condena das actuacións do exército isrelí que puidese tomar o Consello de Seguridade das Nacións Unidas. É obvio que así non se vai a ningures. Menos aínda se gobernos como o de España, que se din tan democráticos, calan coma petos. Que conste a miña profunda indignación.

David e Goliat

Te puede interesar