C’s: Un esperpento electoral

Por mais excepcións que queiran trasladar ao electorado en véspera dos novos comicios, a realidade pon en evidencia que na tramitación da crise existiu plena avinza entre PSOE e PP sobre a aplicación das políticas de austeridade, como pon de relevo a coincidencia de ambas as formacións ao tentar poñer solución á mesma empobrecendo aos traballadores, precarizando ás clases medias coa exclusiva decisión de beneficiar ás grandes corporacións empresariais e o entramado financeiro.
Unha situación que por arbitraria permitiu deslindar socialmente entre intereses comúns e os do inimigo, e delatar á vez, que o bipartidismo como brazo executor atravesa a peor crise política da súa historia, ata o punto que despois de perder millóns de votos como consecuencia da súa actitude ante a crise, na actualidade, por unha cuestión de perda de confianza non son capaces de volver a a ilusionar a ninguén. 
Nin por tanto, de gañar unhas eleccións por maioría absoluta, sen que iso atenda a unha cuestión de imaxe como tampouco do carisma dos seus líderes, por tratarse dun problema de rexeitamento ideolóxico xeneralizado promovido polos movementos sociais e políticos nados e crecidos neste contexto, e que sosteñen, que non poderemos saír da crise estrutural que padecemos sen mediar renuncia expresa ao neoliberalismo.
Ante a descapitalización de representatividade dos seus aliados políticos PP e PSOE e visto o mapa que debuxa o fin do bipartidismo, a reacción da oligarquía financeira ostenta o poder económico, no seu empeño de salvagardar o control da situación, decide mover ficha e actuar de maneira coordinada cos instrumentos ao seu alcance, ao só obxecto de manter a situación actual tal e como está, e evitar con iso modificacións que poidan prexudicar ao poder oculto para garantir con iso a continuidade dos seus privilexios e seguir aumentando as súas rendas particulares da maneira máis rápida e cuantiosa, aínda que o logro de tal deleznable obxectivo supoña o empobrecemento ou a explotación indiscriminada da maioría social, vendo no neoliberalismo o formato máis eficaz para satisfacer tan degradante aspiración.
Unha operación de camuflaxe política e amortización parella do bipartidismo foi a decisión tomada a través da posta en práctica dunha operación maquinada coa intención de prorrogar en cuberto a situación, e potenciar en substitución ao actual contexto un formato político de maquillada renovación ante o electorado, pero que en todo momento, é referente representativo do neoliberalismo político e continuidade por tanto do seu propio credo ideolóxico.
Sendo así como fráguase o meteórico ascenso de Albert Rivera e Cidadáns nove anos despois de que se fundase o partido, con a finalidade da súa utilización como plataforma de relanzamento do dogma neoliberal baixo do interesado patrocinio do IBEX 35 , é dicir, da gran banca e as grandes empresas que dominan o país e cuxas prácticas foron desastrosas para o benestar e os intereses das clases populares do país, e iso é así de evidente a pesar do esforzo feito por C’s para que non se lle note as súas connotacións de patrocinio dunha elite disposta a non cambiar nada para que o establishment económico siga mantendo patente de corso.
Resultando por tanto unha improcedencia a actitude de quen politicamente se presta a manobras de manipulación e engano con repercusión electoral, como inadmisible é, que nunha sociedade democrática os poderes fácticos inmíscanse na función política mais alá do ámbito da súa competencia, pois quen tome como propias atribucións que non residen nas instancias democráticas definidas na Constitución, é obvio que ademais de alterar co seu anómalo proceder a estabilidade democrática, está a impedir perigosamente o normal funcionamento do Estado de Dereito. ao tentar satisfacer as súas turbias aspiracións mediante un cuestionable xogo de apetencias.
É por iso que os contrastados vínculos de dependencia de Cidadáns con Fedea, o lobby da patronal, converten á formación de Albert Rivera nunha simple correa de transmisión dos seus paladíns, conferíndolle por tanto nulo nivel de fiabilidade electoral. Pois resultaría un anacronismo pensar que unha organización impulsada polas empresas e bancos máis importantes do noso país e a mais alta alcurnia e representantes da aristocracia económica do panorama nacional, manteñen a absurda pretensión de tentar convencernos que o seu obxecto político ten por finalidade a defensa do interese xeral.
Xa que logo, para non seguir incorrendo no erro, a xente debe saber que o 20-D optando por esta opción política estará a facilitar que nos goberne a elite de IBEX 35 en favor dos seus intereses económicos, renunciando con tal decisión á defensa dos seus propios dereitos