Mal menor, un Goberno en minoría

Ciudadanos - C’s, mais alá da aparencia de ser un partido político de novo cuño, realmente é un produto manufacturado polo Banco de Sabadell coa exclusiva finalidade de neutralizar o meteórico ascenso que acadara Podemos nos seus primeiros tempos, en aras a capitalizar cara ás súas siglas aos electores que desencantados pola mala praxe e os escándalos do PP decidiran cambiar a súa orientación política nas urnas, de tal modo que chegado o momento, a través dunha manobra de deseño poder reagrupar churras e merinas mediante a repartición de zonas de pasto no latifundio do poder.
Esa é a versión orixinal, contraposta por tanto coas publicitarias proclamas dun postizo dirixente que como Albert Rivera atribúe que a xénese da súa organización é froito da indignación social xerada pola inoperancia e os avultados erros dos “vellos partidos”.
Sendo por tanto que o seu liderado é o primeiro artificio de todo este armazón de intereses como pon de manifesto a inconsistencia dos seus actos e a continua alteración dos seus criterios, actitudes mais propias dun pusilánime que dun político no que confiar.
Carencia de rigor e contrastada volubilidade que vén delatar a súa escasa fiabilidade , e o que é mais inquietante, a súa pelame de cérbero e disciplinada voz do seu amo, disposto a acatar o mandato das súas ordes á marxe do compromiso contraído cos seus electores, e todo iso seducido tras a madura aparencia do constitucionalismo e de responsabilidade institucional.
Pero ao parecer, aínda cando desde o primeiro momento o obxectivo establecido coa creación desta andrómena política era consumar un goberno de centro-dereita participado polo propio C’s e o PP, foi o PSOE quen na súa miopía non logrou discernir tan planificada intención, como tampouco, soubo interpretar en xustos termos o tropezóns que representou para esa finalidade os desfavorables resultados electorais colleitados poladereita o 20 -D.
Pois se así non fóra, Sánchez non incorrería no erro de darlle unha segunda oportunidade á composición dun goberno conservador, facilitando o seu anacrónico pacto con Rivera, en cuxo ánimo, nunca estivo a intención de facilitar que o líder socialista accedese á Presidencia do Goberno, que si, a impedir por orde dos seus patrocinadores, toda probabilidade á conformación dun Executivo de progreso participado por Podemos; unha estratexia que se ha de recoñecer logrou levar a termo en partida dobre, ao impoñer o veto do seu impedimento, e con iso, forzar uns novos comicios que tras o fracaso colleitado modificasen a favor do centro - dereita a correlación da composición política como agrupadamente así ocorreu nos comicios do 26-X.
Un contubernio que reportou en gran medida unha maior aproximación a que Rajoy mantéñase como inquilino da Moncloa, aínda que a culminación de tal posibilidade dependerá case en exclusiva da capacidade do PP en lograr a abstención dos seus verdadeiros aliados naturais como son a antiga Convergència agora Partit Demòcrata Català e o PNV, para sortear con iso o non rotundo do PSOE e conseguir así os apoios suficientes para alcanzar a investidura.
Por iso é polo que contra a perspectiva dun goberno de progreso que brindaban os resultados dos anteriores comicios, tal probabilidade queda seriamente cuestionada en razón á mais vantaxosa situación do centro dereita na nova etapa política, e agravada así mesmo por os síntomas de achegamento cara ao PP mostrados agora polos nacionalistas vascos e cataláns, cuxo cambio de tendencia fai que aquela oportunidade de conformación dunha maioría diferente, estea ao día de hoxe severamente comprometida.
Sendo por iso que ante a actual tesitura o mal menor debe fixarse en evitar toda pretensión de confiar a solución do problema á absurda celebración dunhas terceiras eleccións, debendo ser a aritmética dos resultados alcanzados o 26-X a que deba ter a última palabra e a súa cuantificación parlamentaria a que incline a balanza cara á solución menos mala, aínda que a fórmula para remediar a complexidade derivada teña de pasar forzosamente por superar a investidura mediante a modalidade da abstención e afrontar a gobernabilidade do país en minoría.
Por ser esa que non outra a vontade manifestada polos cidadáns nas urnas, indicando que a dinámica do pacto convértase en referente e pedra angular do facer político, deixando aberto en último termo se as circunstancias así o esixen, a opción de inhabilitar ao goberno cunha moción de censura o no seu defecto anticipando a convocatoria de novos comicios
Modalidade que eleva as atribucións do Parlamento sobre o Executivo e por tanto confire maior xurisdición á oposición sobre a acción de Goberno, e todo, no marco dun novo contexto que ademais de propiciar a rexeneración do sistema impide toda intromisión da esfera política por parte de quen desde o poder económico exercen a confabulación e a intriga, e o procreo en propio interese de transxénicos políticos como como ocorreu coa montaxe Ciudadanos.