Pódese argumentar o que se queira, pero lendo a política desde a economía, a interpretación sobre o desenlace dos últimos comicios en USA para nada hai que atribuílo ao efecto inducido nos electores polas fantochadas ou excentricidades do candidato triunfador, pois a cousa excede o alcance dos seus improperios e ata dos seus comentarios misóxinos.
A razón do acontecido hai que circunscribila ao pánico permanente no que reside unha sociedade en quebra por causa das prácticas dun anacrónico neoliberalismo, que como modelo económico imperante non cesou de estender o descontento pola protección prestada desde o oficialismo político que durante décadas tolerou os abusos e a voracidade do sector financeiro, quen á marxe dos seus propios intereses, a través dunhas prácticas exentas de toda ortodoxia mercantil demostrou a súa total despreocupación pola lesiva repercusión dos seus efectos no que a condicións de vida das maioría social refírese.
Cando a clase política nada das urnas, renuncia ao deber de defensa dos seus electores para subordinarse aos intereses económicos e ás directrices dos mercados, o neoliberalismo, ou “fundamentalismo do libre mercado” toma función protagonista para derivar cara a un capitalismo salvaxe que non ten mais obxectivo que a procura das máximas ganancias, sen que iso repercuta de ningún xeito na creación de emprego nin no establecemento e a distribución igualitaria da renda; podendo afirmarse por tanto que o seu auxe mais que permitir mellores niveis de benestar para unha maioría da poboación condúcelles a situacións de desigualdade , desemprego e pobreza.
Dito doutra maneira, actualmente os homes e mulleres de países rendidos á doutrina neoliberal, á que os políticos adictos empéñense en converter nunha especie de sentido común do noso tempo, viven expostos á ameaza económica laboral, social e ecolóxica do sistema, é dicir, subsisten baixo a influencia do temor, a ansiedade e o desasosego, unha circunstancia extrema que no sacrosanto occidente euro-norteamericano ante o bloqueo do futuro das súas xentes, e a desatención prestada por unha “esquerda neoliberal” incapaz de comprender á sociedade e por tanto sen talante para transformala, fai que como causa de frustración ábrase a veda política a cazadores expertos en rendibilizar o descontento, que foi xusto a dinámica seguida por Donald Trump na súa exitosa ruta á Casa Branca , a pesar de manterse *disociado do establishment e ser o seu discurso contrario ao consenso internacional das elites. do poder e do oficialismo financeiro.
Non é que os electores de EEUU fosen abducidos polo “populismo” como interesadamente apuntan os cómplices da situación, senón que o motivo que favoreceu o apoio maioritario a tan extravagante candidato, ten de localizarse no propio fracaso do sistema neoliberal, cuxa mala praxe motivou que a cuantiosos milleiros de estadounidenses o solo afundíseselles baixo os pés pola situación de marxinalidade e desigualdade creada coas políticas aplicadas na última década, que por indución, produciron como hipotético “mal menor”,á súa vez, un baile ou realiñamento electoral dos afectados en xustificada reacción e como aposta á complexidade e impasse da súa propio situación.
Sensibles avatares que un controvertido aspirante a presidente só houbo de incorporar ao núcleo do seu discurso e maquillar con pinceladas de patriotismo ianqui para a ocasión, unha estratexia por tanto que ademais de reportarlle rédito electoral, fixo que a tan cuestionada política neoliberal perdese fol nas urnas, e que o enfado dos votantes coa clase política tradicional e a súa oposición ao continuísmo das súas dinastías, facilitase que este polémico personaxe, inesperadamente, sen tan sequera presentar un proxecto sólido e coherente de país convertésese no presidente número 45 de EEUU.
O único que non resulta demagóxico nas súas formulacións, é o seu rexeitamento para outorgar condición de éxito á era neoliberal, pois o certo é que o neoliberalismo mais alá da interesada propaganda publicitaria, é unha ideoloxía que está sobrevalorada e vén confirmar por se mesma que desde a súa implantación en 1980, mais que caracterizarse pola xeración de crecemento económico e riqueza funcionou tan só en beneficio dos intereses duns cuantos, que contra vento e marea seguen a defender radicalmente a súa continuidade a pesar de ser o factor causante de fraudulentos escándalos mercantís, cuxo rescate, supuxo miles de millóns de repercusión ao erario público, ademais de ocasionar unha abundante profusión de intolerables traxedias humanas.

Un morto por tanto, que a pesar de estalo desde a crise económica do 2008, tanto os mass media como os bancos e os políticos afíns, manteñen no seu empeño de resucitar e de facer crer aos cidadáns que os miles de millóns empregados na súa continuidade, o foron, por ser a solución perfecta para lograr a estabilidade económica.
Esperemos xa que logo, que este arrebato electoral non se vexa afectado por adscrición ideolóxica e partidaria, para rematar ao final tomando o itinerario do retorno e volta atrás