TROVA

Un meu amigo viñera moi novo a Majadahonda (de Alcalá de Henares, onde nacera), traballar de cachimán ou machaca dun fotógrafo, artístico e de “eventos”, con quiosque de prensa (ademais) nunha galería de alimentación. Neste oficio botou anos quen me conta a historia. Deixouno porque había soldo cativo. O único, que aforraba os cortes de pelo. Porque o fotógrafo dera na extraña manía de relaxarse (como el dicía) cortándolle a trova ao seu axudante.Cousa que facía na trastenda do quiosque, nunha cadeira “ad hoc” que mercara nun chambón.
O malo é que Antero, que así se chamaba o fotógrafo-perruqueiro, tiña pouca man para o choio de tosquiar cabezas e deixaba a meu amigo, de nome, Silvestre, feito un “ecce homo”. A parte do pescozo, o cocote, rasurado e o cocoroto espeluxado. De maneira que o rapaz era a viva imaxe da desolación. Sería por iso, tamén por unha peli chamada “O home da perruqueira”, que o fascinara, que Silvestre non parou ata mocear cunha rapaza que se adicaba ao oficio de amañar e peitear cabeleiras. E con ela tivo un “affaire”.
A cousa non callou por esas cousas da vida que fan que un se namore de que non debe. Non importa, Silvestre seguiu adiante, en traballo distinto e con relacións diferentes. Vino o outro día, feito un piperete, cun corte de pelo impecable. Non lle preguntei quen llo fixera. Antero seguro que non porque, ademais, hai tempo que está xubilado. Ou reformado, como din os irmáns portugueses.