Se se pode, fágase

Cando os sempiternos protagonistas da vida política tentan burlar a ameaza de cambio culpando a outros dos seus erros, non fan mais que estar a asumir o seu propio fracaso, e con iso, advertirnos da nula fiabilidade que debe outorgárselles, pois para que así non fose, hai ben anos que debesen actuar vía emenda, mudando a súa traxectoria e procedendo en consecuencia. 
É dicir, comportándose inversamente ao modus operandi seguido durante as tres últimas décadas desde a súa adscrición bipartidista, cando formando parte dos sucesivos Gobernos alentaron un modelo de crecemento insustentable, fundado nunha excedida construción e a especulación inmobiliaria, no desmantelamento dun consolidado tecido industrial con acompañamento dun aloucado proceso de privatizacións e unha frenética inserción na globalización, cuxos efectos que non se fixeron esperar, acentuaron o risco de vulnerabilidade ante a crise económica e reduciron a mínimos a capacidade de reacción para a posta en marcha de políticas combinadas de recuperación e de creación de emprego.
Por iso que chegados á complexa fase na que nos atopamos, cando o actual contexto o que require é outro modelo económico, ou o que é o mesmo un proxecto progresista para saír da crise; nula credibilidade debe outorgarse aos artífices de tal situación, por mais que agora en plena campaña electoral opten por encubrir toda referencia ao seu facer pretérito, e en transmutación, ofrézanse ao electorado como adaíles do renacemento. 
Ao parecer hai quen na súa obstinación persiste no imaxinario de considerar que as eleccións seguen a ser unha sorte de plebiscito entre o duplo PP - PSOE, de aí o empeño de ambos en seguir postulándose para a formación de goberno, sen considerar a efecto algún, que fatidicamente foi a negativa repercusión das súas políticas quen motivou o actual estado de desfeita que vive o país, que por reacción social desencadeou dunha situación inédita, onde o bipartidismo en caída libre e abandonado do electorado facilitou o acceso a outra realidade política no contexto dun escenario mais plural, onde Podemos como forza emerxente tomou a testemuña de substitución competindo con sólidas opcións como alternativa á formación de goberno. 
Non obstante o que debe saber o electorado, é que ante o eventual ascenso da formación morada, que publicitan as firmas demoscópicas como tamén a última sondaxe do Centro de Investigacións Sociolóxicas (CIS), a reacción está servida por parte de quen facendo caso omiso da vontade das urnas tentan bloquear anticipadamente a férrea oposición de Podemos ás políticas de austeridade e de corte neoliberal, abortando para o efecto a mais mínima probabilidade do seu acceso á gobernabilidade. 
Unha manobra de deseño orquestrada desde o poder económico do IBEX, sobre a converxencia das dúas forzas políticas maioritarias, cuxa estratexia vai na liña de suplir a operativa bipartidista do Réxime do 78, unificando así, nun mesmo fronte, a socialdemocracia do PSOE e o conservadurismo do PP alentando a suxestión da unidade nacional contra unha manida ameaza populista. Unha confluencia que conta coa participación de Ciudadanos quen asume función protagonista e de liderado, ao obxecto, de maquillar a operación e facer crer a existencia de cambios políticos e de rexeneración democrática, ocultando tras esa aparencia, a evidente tendencia neoliberal e conservadora dese triunvirato de novo cuño cuxa verdadeira intención en consumar a gran coalición faise con exclusiva intención de dar continuidade ás actuais prácticas políticas.
Unha manobra na sombra cuxo alcance non ten de pasar inadvertido aos electores progresistas, que en evitación dun novo desengano deben saber de antemán ao seu encontro coas urnas, que como consecuencia desta alianza tripartita, politicamente o voto de progreso ten a Unidos Podemos-Confluencias como exclusivos receptores. Resultando desde ese espírito unha improcedencia a súa adxudicación a opcións políticas distintas polo contraditorio obxectivo da súa finalidade, e iso, tratando de satisfacer os desexos do electorado desde a percepción inequívoca de asimilar o progresismo á conformación dun goberno de esquerdas.
De aí que na competición partidista do 26-X, tras a renuncia do PSOE para facilitar e favorecer a conformación dun goberno progresista, a única probabilidade de que tal oportunidade prodúzase, pasa por envorcar as vontades de cambio cara a Unidos Podemos - Confluencias, para o efecto de superar as previsións das propias enquisas ata tocar teito electoral, e así transformarse na candidatura mais votada, Existindo fundadas razóns para tentalo e argumentos sobrados para conseguilo.