Digamos que serve para validar no contexto da Unión o gran negocio de especulación financeira que ten instaurado a Káiser Merkel en maior ou menor detrimento do resto dos países membro, pero a austeridade por se soa, non é para nada a fórmula adecuada para saír da crise, e iso resulta así de evidente xa que a propia realidade da súa aplicación difire no substancial da teoría dos seus postulados, por máis que a chanceler na súa cerrazón rexeite o feito certo da súa disfuncionalidade e siga mantendo a imposición da súa vixencia ao igual que a súa negativa a aceptar un cambio de solución, e todo co único afán, de facer perseverar a súa supremacía e impoñer dese xeito que o resto dos seus socios europeos teñan de renunciar á súa idiosincrasia e  véxanse forzados a asumir como propias as pautas impostas dende o país teutón.
A narrativa de Europa hase de escribir doutro xeito, por canto, despois dunha década de utilización continuada do receitario de selo alemán, a melloría resultante da austeridade en modo ningún deixouse notar, máis ben ao contrario, de seguir atrincheirados nas súas políticas e non reconducir a situación, os países da Unión no seu conxunto corren o risco de sumirse nunha crise existencial; por resultar un anacronismo tratar con disciplina prusiana o control do déficit e a débeda, ao tempo de relegar a un segundo plano a aplicación das necesarias medidas de crecemento e xeración de emprego. 
Desaxuste, co que dificilmente poderanse reducir os desequilibrios que dinse combater, sendo por iso que contra contra todo prognóstico oficialista, a austeridade, como receita de reactivación non funcionará mentres o sistema financeiro non actúe en clave de crecemento, e toda decisión oposta, por equivocada, non fará máis que agravar a situación ata o extremo de conducirnos a unha nova contracción.
Pero iso en Berlín non preocupa o máis mínimo, pois como queda dito, as políticas de austeridade que o goberno alemán presidido pola chanceler Ángela Merkel está a impoñer aos países periféricos da Eurozona  reporta  substanciosos  beneficios  tanto á banca coma ao propio Estado alemán, e iso polo pernicioso efecto repercutido na crise dos países subordinados, que afectados polas medidas de austeridade ven acentuado o seu índice de desconfianza ante os mercados; un efecto desestabilizador que ademais de disparar os intereses das súas respectivas débedas, contribúe a que o bono alemán convértase nun depósito seguro, e que en razón a iso, o fluxo de capitais cara ao seu sistema financeiro sexa preferente, coa agravante engadida que tal dominio estableceuse a custa de prexudicar a unha gran maioría dos países membro.
  Dinámica de confrontación que non só causa os desequilibrios económicos anteditos, senón que tras as políticas de austeridade polo seu trasfondo de insolidariedade, enxérgase a destrución a pasos axigantados do moi debilitado marco de cohesión, acentuando con iso o efecto da súa principal repercusión, que non resulta ser outra que o cuestionamento da viabilidade da Unión Europea como tal, pois a idea da unidade necesita algo máis que retórica e boas intencións de permanecer xuntos, por canto a súa consecución non será factible se non se aplica a receita debida con que poñer punto final ás controvertidas desigualdades existentes, por depender diso a supervivencia ou o fracaso de Europa.
Por iso, contrariamente á recorrente tese xermánica, hase de insistir dicindo que a verdadeira orixe da actual situación económica no marco da Unión, ten a súa motivación no rescate masivo do sector financeiro, e non como indebidamente inténtase facer crer, ao afirmar, que obedece a un gasto excesivo por parte do sector público nos países do sur de Europa.Toda unha interpretación nesgada da crise, realizada a propio intentocoa mala intención de encadrar indebidamente as xentes do sur, tratándoos como uns desbaldidores que excedéronse en nivel vivindo por enriba das súas posibilidades, e que en razón a iso, agora están obrigados a redimir as súas demasías pregándose á penitencia da austeridade.
En razón a iso, cumpre finalizar confirmando que despois do seu longo período de aplicación, e á vista dos nefastos resultados obtidos, non queda outra que sentenciar que a austeridade fracasou estrepitosamente, por máis que a chanceler Merkel e demais lideres defensores da súa aplicación continúen negando esa realidade sobre unha teoría que está desacreditada dende moito tempo atrás, e cuxo desastre resulta total e absoluto como pon de manifesto o xeneralizado estancamento da inmensa maioría das economías da Unión Europea e moi especialmente a continuidade do desemprego como principal vítima do naufraxio.
Sendo obrigado erradicar a súa continuidade, que irremediablemente pasa por mudar nas urnas a representación política outorgando unha aposta polo cambio, que debe recaer en homes e mulleres de refresco, que alternativamente, opten pola senda dun crecemento inclusivo que favoreza a reactivación económica e o rescate da sociedade no seu conxunto. 
E todo, á marxe que o Rajoy de turno veña a falsificar a realidade contándonos a fantasía da versión contraria.