MEDITACIÓN HERMENÉUTICA SOBRE DÍAZ CASTRO (E II)

Nimbos” é unha autodefinición do poeta. Un mosaico tecido con teselas de historia persoal, dorida, de amor desesperado: “Eu deixo aquí os nimbos, coma cinza de rosas, que onte encheron o mundo de perfume dalgún soño, morto xove,”. “Dos soños das cousas que xa se foron, pero seguen sendo e non se van xa máis, das sombras que, xogando cos meus ollos, se enxeriron en lume na miña vida”.
Cando se escribiron estes versos? Onde, cada un deles? Canto tempo estiveron agochados e por que? Canto tempo mediou entre cada un deles? Só sabemos que a primeira edición é do 1961. Por que decidiu a dálos ao prelo, el tan inimigo de sacar nada de seu cara a fóra? “Un oco de estrela, arrincada, onde teimo de repente verte arder sobre a miña vida, case consumida na ourela da nada”. Angustia vital.
O poeta é un nimbo de luz para todo aquilo que debera ter sido e non foi ou mesmo foi, pero malamente. A traxedia da súa vida e, na del, a dos demais todos, a da Galiza: “Galiza en min, meu Deus!, pan que me deron, leite e centeo e soño e lus de aurora!” “Un paso adiante e outro atrás, Galiza, e a tea dos teus ollos non se move. Desorballando os prados como sono, o Tempo vai de Parga a Pastoriza”.. “Poeta ou non, eu cantarei as cousas que na soleira de min mesmo agardan. Con este alento, eu lle darei ás cousas o drama cheo que lles nega a vida. Dareilles rostro para que se conozan. Palabras lles darei para que se entendan....” “Ai están, coma brasas contra a noite, as vellas cousas cheas de destinos: Ollos que piden de famentos nenos, ollos que esperan dunha adoescente” e “esta crus que nos mide de alto abaixo a todos”.
Foi esta a forma de saír da longa noite de pedra, a forma poética, un tanto críptica, fronte a lei do silencio, e que o salvou dunha censura badoca que non soubo ler o “porque choran todas as estrelas xa sobre a cinza horrible do que ardeu sen lus”!, e que el titula con toda a forza da expresión: BORRALLO! Algo tan duro como o desprezo absoluto ao ditador e a todo o seu sistema: “Ave, César, ei! Ti fas e desfás. Non hai copa nin reino vedados para ti!” E, porén, segue preguntándose. “Onde foron os que se erguían coma deuses? Xa non están. Derrétense os bronces da gloria nas sombras da noite que cai”.
Porén, avísanos de que non nos fiemos en absoluto: “Están aí as falsas mortas, sombras na sombra confundidas, donda lá no teu cabezal: As serpes douradas da paz”. “Apalpo, cadora máis donda, a oculta mentira da paz”. Cómpre espertar. Non te trabuques e que non te enganen: “Vigilate et orate” –dixo Xesús, na Noite do Olivar”, noite na que se teceron as traizóns contra do pobo e do xustos: “Erte, meu fillo, coma anxo airado, rompe a paz e ponte a loitar! Por máis que te vexas coma un vermiño fronte á inmensidade da estrela: “Porque hai sede de lus, da lus do mundo que arde nunha bágoa, esta sede de pureza ausoluta, esta sede de xustiza que nos queima, esta sede de beleza,....” “Esta sede de lus, mentres o vento da morte zúa derredor das cousas que están no noso corazón”.
Cómpre erguerse en autoestima colectiva e non deixarse vencer pola desesperanza.
“O universo sería mais pequeno sen ti, herba pequerrechiña que con medo sorrís ó sol que vai nacendo e morrendo sen ti. Por que de ser pequena te me avergonzas ti?” Ninguén é insignificante. Por iso o poeta, unha persoa dramaticamente esnaquizada, precisa absolutamente de expresarse para facer unha catarse profunda de si mesmo, do seu vivir e do seu experimentarse persoal e colectivo.
Saír dos “ventos fuxidos, dos antigos camiños esquecidos, dos fragmentos de si mesmo” na procura da súa mesmidade esencial e transcendental. El mesmo, “perdido e recollido nalgún intre de amor desesperado, por un anxo”. Quen foi ese anxo? Deixamos preguntas esencias para cando as persoas xa se foron de entre nós.

 

MEDITACIÓN HERMENÉUTICA SOBRE DÍAZ CASTRO (E II)

Te puede interesar