JEAN-PIERRE

Isto foi o verán do home na lúa. Nós estabamos á lúa de Valencia, ou –talvez– moneando á procura dun amor efémero como certas olladas, furtivas cal arias de ópera, cal lumes en Ancos, cal os camiños húmidos que nos voltaban a casa vencidos en festas ou verbenas. O verán do home na lúa. E daquela chegara Jean-Pierre Cordrie. De Paimpol (Bretaña), na súa mochila de viaxeiro de fondo un libro de poemas ou panos verdes para espaventar as mágoas.

Como chegou Jean-Pierre a Xuvia nin o lembro. Si que o leváramos á ribeira de Narón para que acampase en Pantope ou, se cadra, un pouco máis lonxe, onde o lavadoiro de seixo. Jean-Pierre Cordrie, dono dun español elemental aínda, que se ía misturando co noso galego, ata facer un poema mestizo. Jean-Pierre, a quen eu quería levar a Santiago, e chegamos a Betanzos, e viñera o solpor e non había auto que nos dera abeiro, e tiveramos de camiñar ata o Mesón do Bento.

E a parella da Garda Civil desconfiando de nós, que que facíamos aquela estrana parella a competir co home na lúa, de verán ou de Valencia. 1969 e agora xa foi, cando de súpeto volve Jean-Pierre polos camiños ventureiros de Facebook e todo volve ser como daquela nas rotas da lembranza. Jean-Pierre Cordrie, bretón de Paimpol, e a súa mochila pequena como fardel de pelegrín camiño de ningures. Jean-Pierre, lembranza morna cal o cheiriño que deixan na roupa os citróns da horta dos Foira, ollando para a ribeira de Narón.