Ou María e Sara, que tanto ten. Son irmáns xemelgas, da familia, coas que comparto uns días de lecer por terras onde Europa toca ao seu fin, onde máis aló destas latitudes so queda a mar océana. Estamos na mesma costa da morte, en Carracedo, lugar de Parada parroquia de San Mamede en Carnota, lugar tradicionalmente cheo de misterios que case sempre teñen que ver co compotamento deste mar tan tenebroso e hoxe mesmamente tranquilo cal balsa de aceite que nos chama, con eco no monte Pindo, como aquelas voces de sereas que escoitaba Ulises na súa viaxe a Itaca. Sara e María teñen once anos e habitualmente viven en Londres, así que para elas estar aquí hoxe supón un troco radical nos seus usos e contumes cotiás pero que levan cunha naturalidade pouco habitual. Hoxe estánme a axudar con esta “tableta” dende a que intento escribir estas letras e coa que remataría pelexando se non fose por elas.
Para min tamén supón unha toma de contacto diante dunha realidade que non experimento dende hai moitos anos, exactamente dende que os meus fillos deixaron de ser preadoescentes. Así que aquí me teñen vivindo unha experiencia coa que non contaba e na procura de estar á altura das circunstancias compartindo encantado o meu tempo con estas entrañables rapaciñas que se saen do común polo seu comportamento e esmerada educación que chama a atención nestes tempos que corren onde os nenos semella que van por libre, ao seu aire. De aí o importante papel que xogan os pais nestas idades nas que os fillos absorben todo, o bo e o malo, cal se fosen esponxas.
Aquí gózase dunha paz absoluta. Atopámonos lonxe do ruidoso rebulir do mundo onde so escóitase o “que dín os rumorosos nesta costa verdescente”, neste tranquilo lugar rodeado de verdes piñeiros cos que o vento xoga a facer música, onde case nunca pasa nada, onde os únicos ruídos veñen dos cantos dos paxaros e polo monótono compás que marcan as gotas da choiva ao caer sobre as follas dunha figueira que preside o xardín da casa (como aconteceu hai dous días).
Dende as primeiras horas da mañá ata que chega a noite hai que manter en forma a imaxinación para andar na procura de que un día sexa distinto ao outro para que Sara e María non se decaten moito da diferencia xeracional, de que malia a distancia no tempo, os maiores podemos volver a ser nenos se as circunstancias son propicias.
Cando María e Sara volvan ao colexio aló no Londres cosmopolita, levarán con elas a lembranza destes rapaces grandes que, grazas á súa compaña, por uns días volvemos a ser un pouco máis nenos.
Abofé.
