UNHA CONSTITUCION AXEITADA

A pulsión separatista de Catalunya  é exclusiva consecuencia  da falta dun proxecto integrador  por parte dun  Estado que négase  a recoñecer a   singularidade característica desta comunidade histórica como nación diferenciada, e na súa discrepancia, optar pola  intransixencia utilizando a  Constitución  de forma abusiva  e mesmo ameazante  para  así cernar todo posibilidade integradora, dando persistencia con iso  á tradición absolutista española, onde os tic de autoritarismo fanse patentes e os hábitos democráticos cada vez máis escasos.
Reflexo que evidénciase coa renuncia  a unha solución política e o protagonismo outorgado ao Tribunal Constitucional, cuxos maxistrados, curiosamente por vínculo  de designación manteñen connotación  tanto co PP como co PSOE, que ao cabo son os mesmos que axitando o alarmismo agrúpanse formateando un Pacto de Estado, coa única determinación de xudicializar a vida política, nunha mala versión de como  defender a unidade da patria. Circunstancia que investiu o labor da  propia Constitución, que podendo  ser o mellor instrumento de solución ao problema foi utilizado como molestia, ao non mediar desde orixe   nin vontade nin capacidade de solución, e cando os problemas arrástranse perpetuamente as posicións radicalízanse e aflora o peor de cada casa.
Con todo, o verdadeiramente alarmante  é a desigualdade institucional no trato conferido ao  articulado do marco constitucional, sendo así como mentres que a suposta inobservancia do artigo 155 é interpretada desde o Executivo e a súa órbita como unha ameaza  ao estado de dereito e unha afronta ao unidade nacional, tal esixencia é cambiante á hora de requirir idéntica disciplina no relativo ao cumprimento de 23 artigos da Carta Magna, constantemente quebrantados, sen que haxa argumentos que  xustifiquen o seu incumprimento, nin fundamento que ampare esta desigualdade, máxime, cando son os  propios adaíles do constitucionalismo quen non dubidan en referendar prácticas infractoras coa finalidade de impoñer políticas sociais diferentes ás contidas na oficialidade do seu implícito.
Síntoma expositivo que fai cada vez máis evidente a dicotomía entre a Constitución formal e a real,  unha contraposición que pon de manifesto que en España máis que existir unha democracia avanzada  é a partitocracia quen marca as pautas, facendo que o Estado  de Dereito sexa un todo intermitente, sen existencia  de síntomas de estabilidade nin de continuidade; por iso é polo que a nosa Constitución cando refire no seu contido que a soberanía nacional reside no pobo, do cal emanan os poderes do Estado, tal referencia sexa meramente testemuñal e totalmente diverxente coa realidade, pois se así fóra, o Estado tería de intervir na economía a favor dos débiles, e dicir de forma diametralmente oposta ao que está a facer nestes momentos, pois máis que nunca, está a intervirse na economía pero en favor da estrutura bancaria e dos  poderes fácticos, que en por trato  preferente outorgado pasaron   a ostentar o verdadeiro control  Executivo do país
Tendo de engadir a iso  que o actual réxime constitucional non é de ningún xeito un referente a idealizar, tendo en conta que o seu contido non atende a un  proceso constituínte  baseado na participación  cidadá e na  soberanía popular, senón xusto o contrario, ao ser  resultado dun  pacto de conveniencia entre o aparello franquista e as elites políticas do país para consumar  o  cambalache de reformar o sistema político sen cambiar o réxime franquista, sometendo a referendo esa constitución de referencia cuxa finalidade foi transfigurar os principios do movemento nacional dando continuidade a elementos estruturais da legalidade política anterior, do mesmo xeito que das persoas que representaban o poder económico e institucional provenientes  do  vello sistema franquista.
Non sendo de recibo por tanto  que con semellante xénese, preténdase seguir xustificando  a tempo presente  a validez da  actual estrutura xurídica do Estado, mediante a  aplicación dun  instrumento que se algo non tivo en conta na súa elaboración foi  precisamente á cidadanía,  e tal carencia, deixa baixo mínimos a escasa lexitimidade da actual Constitución dado o seu pernicioso efecto de degradación do  espazo institucional e por extensión a todo o sistema democrático.
É por iso, que contra a opinión  oficialista, a posición máis sensata   sobre a constitución do 78, non é  facela prevalecer senón xusto o  contrario,  pois  á marxe do seu lastre orixinal, o certo é que factores como, a hostilidade política, a corrupción , a crise económica e o debate territorial  entre outros,  esixen un cambio constitucional vía proceso constituínte participativo e democrático, que teña en conta os desexos do pobo soberano.