Opasado domingo, arredor do mediodía, entrei nun bar do rural pegado á nacional VI, a non moitos quilómetros da Coruña, para ler o xornal e tomar unha caña. En canto a pedín, un home duns 50 anos, ao que coñezo dende adolescente, pero con quen non teño trato, situado na barra a certa distancia, interpeloume:
-Nena, e logho ti vés soa?
-Si, e ti?
-E como vés soa?
-Para ler o xornal e tomar unha caña non necesito ninguén, non cres?
O home deulle á cabeza, foi ata a porta fumar, volveu para lle dar un grolo á cervexa -semellaba non ser a primeira-, empeñouse en pagar a miña e dixo: 
-Ti verás, pero como veñas moito soa logho te poñen na barralla -expresión descoñecida para min-. Pensei: Viva a igualdade! E apuxen: -Iso pasouche a ti, que andas sempre só? A clientela xa non atendía ao partido, o xogo estaba na barra. O paisano achegouse e latricou: -Tes razón, eu sempre ando só e nunca unha muller me fixo falta. Para que, para que me quente a cabeza? 
Como diría Castelao: “Non vos riades, porque o conto é triste”.