En política nada é máis ilustrativo que a expresión dos feitos, por iso é polo que cando a contundencia dos testemuños delata a negación do actuado, resulte absurdo persistir no erro de negar o beneficio da emenda, sobre todo cando o seu resultado revela inequivocamente a ineficacia da súa validez e a nulidade dos seus postulados, tal cal ocorre co neoliberalismo, conducido polo alternante bipartidismo do PSOE e o PP, que a pesar do seu estrepitoso fracaso segue sendo o modelo imperante e contra toda xustificación a ideoloxía que domina as dinámicas do funcionamento político.
Tal é así, que a pesar de ser a causa do colapso financeiro, de propugnar o uso da crise para impoñer políticas impopulares, vaia máis ala nas súas expectativas ata o extremo de pretender subsidiar a democracia ao interese dos grupos económicos, como puxo de manifesto coa súa intromisión na fracasada formación de goberno,      cuxa razón para nada hai que buscala na aritmética electoral, senón na manobra maquinada desde esa elite neoliberal que para garantir a prórroga da súa doutrina, non dubidou en aplicar a basta manobra de utilizar ao C´s como muleta dunha socialdemocracia domesticada nun intento de lograr con iso a abstención de Podemos intimidando co mal maior da estadía conservadora, para así saírse coa súa e lograr os seus planeados obxectivos. 
Unha manobra para inxenuos, deseñada como reclamo coa finalidade de facer crer como certa a idea que o neoliberalismo contribúe ao crecemento e ao desenvolvemento, cando realmente, é xusto a antítese de tal propósito. Falando por se só o balance histórico da súa aplicación, que tras trinta e cinco anos de vixencia, reporta por todo desenlace a dramática situación que vive o país, un fracaso exponencial que en constante retroceso trae ao primeiro plano da actualidade o alcance das súas consecuencias, cuxo resultado, resúmese a través do desmedido desemprego que provoca a rixidez do mercado laboral e ao excesivo gasto público, que estivo asfixiando á economía, sen que as súas reformas lograsen por tanto nin o crecemento sustentable como tampouco unha sociedade máis equitativa.
Razóns máis que sobradas para poñer fin á secuencia deste neoliberalismo inservible, suprimindo en consecuencia todo apoio electoral á dereita promotora da súa instauración, de igual modo, que a esa esquerda moderada e socialista que non dubidou en tomar en adopción idénticos postulados, e esixir a machada o seu estrito cumprimento, a pesar da desaconsellable reiteración de tres largar décadas de localización na insolvencia e o quebranto. 
Ante a situación dramática causada polo neoliberalismo, o primeiro que debemos facer é cuestionar que iso sexa o normal, e conscientemente asumir como propia a necesidade de que sexan outros quen politicamente tomen as rendas do poder para que en substitución aborden vía urxencia a redefinición de políticas de novo cuño e impulsen desde a renovación unha reconstrución económica e social menos excluínte e máis igualitaria, como único remedio de afrontar con solvencia o cambio que o país e a situación require, pois só a través de reformas económicas e políticas será posible erradicar as perniciosas e inútiles estratexias do modelo neoliberal. 
En todo caso para garantir o éxito da operación de derriba, é inevitable establecer como premisa que nin a democracia pode quedar reducida a papel mollado, nin as políticas económicas poden conducirnos á catástrofe, e cando isto ocorre como resulta ser o caso, reaccionar en consecuencia negando ao neoliberalismo imperante a propagada auréola de réxime natural que ten adxudicada, pois toda vitoria política pasa por lograr a súa derrota intelectual e ideolóxica como única fórmula de acomodalo á súa verdadeira realidade e evitar con iso, que como ata agora siga manténdose en voga a pesar do antagonismo do seu cúmulo de fracasos. 
Por iso é polo que cara aos próximos comicios a candidatura conformada por Podemos-EU e demais forzas confluentes, favorecida pola súa desconexión de ataduras e dependencias, aparte recompoñer no substancial a configuración de escenario político e liderar a intención de voto entre as forzas concorrentes, sexa a chamada para comandar a batalla que se ten de librar contra o neoliberalismo para lograr a súa derrota e en consecuencia instaurar na súa falta o modelo alternativo. 
Iniciativa que obriga a desembarcar no poder sen deixarse tomar por el, paro o que é necesaria ademais de contar co referendo popular, fortalecer a alianzas coas organizacións movementos de base.