Onte, contra a media mañá, mentres lía a prensa e tomaba un café nunha terraza local, recibín unha chamada do amigo Vicente Araguas, dándome conta de que soubera da morte do noso común e vello amigo Juan Marí Solera, coñecido de neno como Yony Solera e andando o tempo como o Príncipe Galín. Segundo me facía saber, algo se dicía en El Correo Gallego, o xornal, oh casualidade, que tiña nas mans. Obviei o que estaba a ler e procurei o texto relativo a Yoni. E efectivamente: alí, acompañada dunha foto do personaxe tocado cun chapeu, estaba a triste nova do pasamento. Nada se dicía de lugar, día, hora, causas, restos...
Repentinamente, viñéronme á cabeza mil e unha historias acontecidas nos máis de cincuenta anos en que compartimos, chamémoslle así, experiencias vitais.  E talvez, porque o groso dos xornais viña dedicado á festividade do día, cos problemas do idioma e da súa normalización incluídos, foi unha anécdota referente ó seu apelido paterno a primeira en me aflorar. Marí, iso soubémolo anos despois, é un apelido catalán que no idioma orixinal se escribe sen acento, como acontece tamén en portugués, por ser palabra aguda acabada en i ou u. De non coñecermos esta regra acentual do catalán, ou do portugués, o normal é que pronunciemos Mari, coa tonicidade no a, como no común Mari Carmen, ou no “pijo” total Borja Mari. Lembro que polo ano 62 ou 63 houbera unhas probas no instituto para seleccionar os concorrentes ós campionatos provinciais infantís de tiro con carabina de ar comprimido. Alí estabamos os dous para apuntarnos antes da proba e cando lle preguntaron os datos dixo ser Juan Mari Solera. O señor que apuntaba, como estabamos en Ferrol e non en Euskadi, púxolle Juan María, perante o asombro do rapaz que insistía en que era Mari, e apelido. Cambioullo e eu, na miña ignorancia lingüística, fiquei pensando que vaia apelido máis raro. Quen para min sempre fora Yoni Solera, viña sendo Juan Mari. O de Yoni -realmente Johnny- penso que lle viña das súas preocupacións polo inglés, unha das súas fonte de ingresos cando barcos da mariña ianqui visitaban o noso porto. As pedichas de tabaco dábanlle os seus froitos. Os Mari Solera, tres cativos e unha cativa, eran fillos de mestra, coma min, e nativos do mesmo bairro de Ferrol Vello, do Muelle, xa que, se a memoria non me traizoa, vivían na rúa do Cárcere (de la Cárcel ou Benito Vicetto), onde tamén moraban os Llorca Freire, que me poderán corrixir. A noticia di que tiña 67 anos e así debe ser. Sei que era uns dous anos máis vello ca min, porque do meu tempo, do 50, é súa irmá Julia -coa que coincidín algún tempo facendo atletismo-, rapaza simpática e tan botada para adiante como os irmás (e, deliberadamente, poño irmás, como sempre dixemos pola volta, e non irmáns, como hoxe manda o canon). De Yoni, e tamén do Príncipe, podería contar moitas cousas e debo dicir que todas boas. Aínda non hai moito, falabamos del neste sentido con Alberto de la Peña, que tivo moito trato con el nos anos adolescentes e da xuventude, en terras francesas incluídas. Verdade é que teño escoitado del cousas non moi bonitas, pero, polo que sexa, non podo dicir cousa diferente de que toda a relación que tiven con el, en diferentes lugares e fases das nosas vidas, sempre foi do melloriño. As miñas palabras son sentidas e verdadeiras, nada que ver coas que adoitan pronunciar moitos curas nas misas de corpo presente. Os defuntos foron xentes extraordinarias, mesmo nos casos en que tódolos presentes saiban sobradamente que de teren sido máis canallas non terían nacido. Desde logo, non é ese o caso; non para min, insisto.
Sei que sempre que a súa figura me veña á cabeza, como sempre me pasou, algo haberá que me obrigue a deliñar un sorriso. E iso é saúde, compañeiro.