No repertorio dos grupos ou pequenas orquestras que nos amenizaban os bailes dos sábados no Breogán ou no Parque Municipal (recinto pechado, detrás da cafetería, que desapareceu xa hai tempo), anos 65 ou 66, non podía faltar o “Capri c’est fini” –ou “Capri se acabó”, que das dúas maneiras se dicía cando se cantaba en español– de Hervé Vilard: “No volveremos más/a esa isla serena/no volveremos más/a esa isla de amor/no volveremos más/ya no vale la pena/no volveremos más/sólo queda el dolor.//Capri se acabó/pensar que ahí nació/nuestro primer querer/Capri se acabó/nunca jamás a ese lugar he de volver...”. O das traducións interpretadas polos propios cantantes ou os “covers” estaban á orde do día, modificando, ademais, os textos, como é doado detectar nesta mesma canción. Na versión orixinal do cantante parisino non hai illas serenas nin illas de amor e si vilas de amores primeiros (dos de dicir “je t’aime” co que leva aparellado) e decisións de abandonos. A censura podía afectar a detalles tan nimios, tan pacatos, como estes. Teño reparado niso xa daquela, cando, malia que no instituto non estudaba francés, aprendín de cor a letra orixinal, e aínda me acorda boa parte dela: “Nous n’irons plus jamais/où tu m’as dit je t’aime,/nous n’irons plus jamais,/tu viens de décider,/nous n’irons plus jamais,/ce soir c’est plus la peine,/nous n’irons plus jamais,/comme les autres années.//Capri, c’est fini,/et dire que c’était la ville/de mon premier amour,/Capri, c’est fini,/je ne crois pas/que j’y retournerai un jour...”. E Capri quedou na cabeza como lugar á espera de poder ser visitado algún día. E ese día chegou hai un par de semanas. Aínda que queda máis cerca da costa de Sorrento –non como Ischia (onde, por certo, adoita pasar períodos vacacionais Angela Merkel) ou Procida–, achegueime á pequena illa, de pouco máis de 10 Km2, desde o porto de Nápoles. As grandes elevacións –o punto máis alto achégase ós 600 m– para tan pouca base implica moitas subidas ou baixadas nos case 17 Km de costa con espectaculares vistas dun mar azulado, o que motivou que xa desde os tempos dos romanos houbese quen –en podendo, naturalmente– a escollese como lugar de descanso. Foi a illa favorita de Octavio Augusto –xa hai cousa de 2000 anos– e do seu sucesor Tiberio, quen, mesmo, se trasladou a vivir a ela e desde alí gobernou o vasto imperio, o que non deixa de ter o seu aquel. Por Capri andaron xentes de letras como Wilde, Rilke, Neruda –que alí escribiu Los versos del capitán (1952) –, Malaparte, Gorki –con convite a Lenin incluído– ou Somerset Maughan, quen n’Os lotógrafos (1945) –con título de poema de Tennyson– relata como un rico negociante bostoniano, de vacacións na illa, decide deixalo todo e ficar nela, cousa que, penso, eu nunca faría. Se cadra unha breve temporadiña. É verdade que hai moita beleza, mais tamén hai outro tanto ou máis de agobio: no barco desde Nápoles, na praia de croios ó pé do porto, no funicular de Marina Grande a Capri, nos cafés da célebre Piazzetta, nos microbuses –os que necesitaba Ferrol para ter un transporte público cun mínimo de calidade–, nos restaurantes de Anacapri... E vivir isolado nalgunha das magníficas mansións que se espallan por toda a costa non deixa de ser unha especie de prisón, do luxo que se quixer, mais prisón. Dar uns paseos pola Marina Grande, por Capri, por Anacapri..., tomar uns cafés, uns xelados, uns chupitos de limoncello caprese, unhas augas “frizzanti”... nunha terraza con vistas –iso si, a prezos tan espectaculares como as paisaxes– é ben evidente que paga a pena. Máis aló diso xa teño as miñas dúbidas, naturalmente sen esquecer que na illa naceu Peppino di Capri, que nos alegrou os días co seu “A St. Tropez /la luna si desta con te /e balla il twist /contando le stelle nel ciel /ma la stella ancor più bella /non è in cielo è qui vicina a me/a St. Tropez…” ou coa magnífica versión do “Don’t Play That Song (You Lied)” que escoitamos en memorable escena de baile na praia do excelente filme de Dino Risi La escapada (Il Sorpasso).
