Manriqueña

Percorrendo Lanzarote, facendo miña aos catro pontos cardinais unha illa que de Sur a Norte apenas se mide oitenta quilómetros, pensaba na benzón que foi que alí nacera César Manrique.

Quen logo dun periplo ben intenso, guerra civil incluída, estadías en Madrid e Nova York, volveu ás orixes. Anos sesenta cando o “boom” turístico comezaba esmendrellar, con trompetas de desfeita, un dos derradeiros paraísos. E César Manrique foi quen, coa axuda dunhas autoridades que souberon ver e mirar, de frear todo aquilo.

De artellar beleza onde viña feísmo. De poñer a andar aquel eslogan parisino que falaba da imaxinación ao poder. Eis o Lanzarote de hoxe: alturas mínimas, ausencia de anuncios publicitarios en vilas e estradas, harmonía de cores: brancos e negros, e se acaso, verdes.

Estes en casas, nos Jameos, na Cova dos Verdes, no Miradoiro do Río, no Xardín dos Cactus. Todo obra dun visionario do que os nativos din que morreu de morte matada polos especuladores. Se cadra, si.