A doniña cerva

Todo acontece simultáneamente. Nunha viaxe a Porto dei en mercar un azulexo con imán coa tristeira faciana de Pessoa e púxeno na lavadora. Así, cada lavado lembro: Vale a pena. Tudo vale a pena se a alma nao é pequena. E procuro de non mirar os telexornais para non empachar de almas pequenas. A interrede permítenos escolmar somentes aqueles e aquelo que non sexan datos combustibeis de Fahrenheit. Lembro que Saramago tiña coma norde na súa vida aquela afirmación de Benedetto Croce que dicía que Toda a historia é historia contemporánea. Todo acontece simultáneamente. Todo o que ocorreu está a ocorrer. O que nós procuramos é un sentido no caos. Eu tamén afiúzo neste sentido sincrónico da historia. Non creo na linealidade, no presunto progreso.
Coido que tamén cos libros que caen nas nosas mans acontece o mesmo. Non hai progreso na literatura, certamente. Os símbolos teiman en se asomar por todos os recunchos e fírgoas da vida. Eu ando ás voltas cos cervos, ou mellor coas cervas medievais das cántigas. Gosto de imaxinar que se hai tantos cérvidos nas covas e nos petroglifos non é só pola abondosa caza deles en recuados tempos.
Gosto de crer que hai unha devoción enigmática na simboloxía do cervo na agarda da nosa descuberta.  A cerva e o amor! O poder transformador do amor. A sexualidade creadora. A espiritualización dos sentidos. A doncela que fuxe. A caza suspendida. A moza que corre inmóbil. Nós espellándonos no oposto.O cervo ferido do incurabel amor.
O misterio da Cruz da Luz. A palabra-mente-espírito. Arreda as cousas de arriba que son das cousas de abaixo que deveñen e penetra todo coma un río. Os brazos de cerva ergueitos coma mastros nos bailes tradicionais. As lendas fermosísimas coma A doniña cerva tan veladas. Os topónimos como o Cervo lugués, povo de forte personalidade e cerne obradoiro de formas ancestrais.
O mito de Acteón, o cazador cazado. O terceiro traballo de Hércules, capturar viva á cerva de Cerinia e ser quen de levala ata Micenas. A cerva pinta de pezuños de bronce e cornos de ouro. A cerva consagrada a Ártemis, que de meniña vira cinco cervas máis grandes ca touros pacendo nas beiras de pedras negras do río Anauro, pé dos montes Parrasios, mentres o sol cintilaba nas súas cornas. A cerva-árbore que Heracles atopou durmida baixo a súa sombra. A dama e o amante son unha soa árbore. Muller, cerva, árbore, corno, fecundidade, amor, sabiduría, morte. Símbolos comúns.
O cervo da Laxe dos Carballos de Campo Lameiro, a dicir de Ferrín o máis fermoso cervo do mundo, rodeado de coviñas misteriosas, de círculos e labirintos!. O temesiño corazón dun cervo.
A cacería salvaxe, unha alegoría da civilización.  A orixe da civilización, a loucura. A historia de Acteón, quen ao ver a Diana espida, a fonte viva, e ao lle salferir a deusa coa auga foi mudado en cervo (o máis fuxidío dos animais) e despedazado polos seus propios cans (os remorsos da súa propia conciencia). A teima do castigo por ver demais. Por ter a outra visión, a de Yeats ou os tesouros de Cunqueiro. Por desvelar os misterios. Por ver espida á Sabiduría. Keras e Keraunos gregos, corno e trebón orixinan as palabras inglesas horn-mad, iracundo e trungerstruck, tronado. O Guru Nagarjuna dixo: Imaxina todas as cousas que desexas coma cornos que che saen da cabeza.
Se meditas deste xeito, verás unha luz como dunha esmeralda. Verde Esmeralda! Creación, corno, árbore, desexo. Que estreita relación hai entre palabras que semellan alleas. Hai tantos labirintos nos petroglifos da nosa literatura oral e escrita! Relendo o enigmático libro de Norman Brown: Apocalipse e / ou metamorfose, atopo tantas fontes partilladas nas literaturas do mundo! Canto máis arraigamos na nosa cultura máis a nos facer universais. A tradición mística irlandesa da cacería da cerva refuxiada so dunha maciñeira silvestre, da que nos fala Robert Graves.
A cerva na torre sempre na agarda. Cernunnos a nos chiscar o ollo. Ou Ezra Pound a ecoar nun marmurio do bosco, na serra Faladoira: Fiquei quedo e fun árbore en medio do bosco, e souben a verdade de cousas non antes vistas; sobre Dafne e o arco de loureiro e esa antiga parella de romeiros de deus que medra ulmeiro-carballo no medio do campeiro.
E lembrei, nun arreguizo, aquel chourizo doce e ousado de cervo que acababa de xantar.