FAREWELL, MR. LANGTRY

Tiven poucos mestres. Persoas a quen lles adicar semellante adxectivo. Pérez de Arévalo no instituto; José Torregrosa, no xornalismo; Míguez Ben e Serafín Moralejo, na universidade. E nos meus primeiros contactos coa Filoloxía Inglesa a Don Alberto Langtry, Mr. Langtry, no primitivo London Institute. Segundo se subía por Amboage e eu compraba, soltos, cigarrillos “chester”, a unha velliña que os vendía ao pé da Cruz dos Caídos que daquela había na praza do marqués filántropo. Así que eu chegaba á London cun mareíño de tabaco opíparo, que se multiplicaba con aquelas rapazas guapeteiras, maiores, estudantes de secretatariado e por aí seguido para quen eu cantaba “The sounds of silence”, recén arribados Simon&Garfunkel a Jofil. De maneira que na London, nós decíamos así, en feminino, aprendín inglés con cheiriño a xazmíns e rosas bravas. O que viña daquelas cativas chamadas Yolanda, Mencha, “La China” e algunha outra con brillo de raiola rachando a brétema matutina de agosto. Eu chegara a London Institute da man do meu Tío José Luís, quen me pagaba a clase, amigo de Mr. Langtry. E cos dous hei ficar no recuncho máis agradecido da memoria. Con Don Alberto Langtry comecei aprender inglés, con aquel método seu tan dinámico e suxestivo. Tan inglés Mister Langtry cun aquel xibraltareño, o do seu pai, quen viñera traballar na Constructora, paréceme. Con Langtry váisenos outro grande dun Ferrol irrepetible, aínda que hoxe os cativos aprendan inglés antes que nós, ¡onde vai parar!, mais -miñasxoias- xa non teñen mestres como aqueles que tiven eu e as rapazas de hoxe -sendo xeitosas- carezan do glamur de Yolanda, Mencha ou “La China”. Nin haxa cancións como “The sounds of silence” para cantar con beizos namoradoiros. Farewell, Mr. Langtry!