O curioso paso do tempo

Hai unha poucas semanas, Vicente Araguas obsequiounos a quen somos lectores fieis do Diario de Ferrol coa publicación de tres crónicas dun tempo xa ben pasado por fríos, calores, soles e augas que titulou “Saudades do Instituto”. Nin que dicir ten que gocei coa súa lectura, porque son textos que merecen ser lidos con fruición, independentemente de que ese instituto sexa o mesmo no que eu estudei, compartindo aula co cronista en seis cursos, moitas horas lectivas que sumar ás dos catro cursos de primaria que xa compartiramos nas aulas das Discípulas de Jesús. 
Mais, insisto en que nin estas coincidencias nese espazo físico chamado instituto, nin a fonda amizade fraternal, forxada neses anos infantís e adolescentes e reforzada nos xuvenís anos universitarios composteláns, nos tempos da xuventude, da madurez e, xa case, das portas da vellez, non me condicionaron absolutamente para nada á hora de concluír que acababa de ler unhas meditadas reflexións, tan persoais como magnificamente escritas. É por iso, que calquera lectora ou lector, sexa do tempo que for, con vivencias semellantes ou dispares, pode desfrutar do pracer da súa lectura, acto que convido a realizar a quen non o teña feito xa. 
Entendo que doado de atopar na web do xornal. Mais o feito do goce da lectura dun texto non leva necesariamente aparellado ter que compartir o que nel se nos di. Aviados estariamos os que nos fixemos adictos a ler, adición á que non renunciamos como si fixemos coas de beber, de fumar... Se tivésemos que estar de acordo co que lemos poucas serían as obras que concluiríamos. Non son nostálxico e menos aínda melancólico -non quero dicir que Vicente Araguas o sexa-, e non teño saudades do instituto. Teño, como non, boas lembranzas deses tempos e tamén do propio centro, como tamén as teño regulares e malas, mesmo algunha pésima. Mais saudade non teño ningunha. Diría, case con total rotundidade, que non teño saudade de nada, porque nada do pasado vai volver. 
Nin os tempos felices, nin os os tempos amargos. Porque o concepto de saudade neste caso non é para nada coincidente con aquel do “Teño saudade, saudade teño de ti / Teño saudade de ti meu ben / Teño saudade de ti” co que triunfaba Andrés do Barro –nado Dobarro, de orixes nedenses coma min– aló polo 1970. Desas saudades si que tiven. Se cadra máis das debidas. O instituto que eu vivín –e disto xa teño falado en diversas ocasións co amigo Vicente– é outro. A miña visión de parte do profesorado é diferente. Nalgún caso tanto que se podería dicir que non estamos a falar da mesma persoa. 
Penso que tivemos profesores e profesoras malos malísimos como docentes e peores aínda como persoas. Tamén bastante medianía, a propia daquel tempo, e algunhas excepcións, masculinas e femininas, das que gardo un recordo excepcional. En calquera caso nunca acusei carencias formativas derivadas do nivel dos e das docentes que tiven no Concepción Arenal. Sempre resulta curioso confrontar as diferentes visións que dos mesmos feitos temos todas e cada unha das xentes que as vivimos. E iso, entendo, forma parte da alegría de vivir e non de falar da feira como nos foi nela. Porque a vida continúa. E nós que a vexamos.

O curioso paso do tempo

Te puede interesar