Ese sol que nunca chega

Nos anos da miña adolescencia comezaron a chegar ás tendas que vendían discos en España os primeiros vinilos de grupos británicos que algúns privilexiados, a pequena escala, xuntando aquí e acolá e con certa incomprensión familiar -que sería aquilo?- iamos mercando. Porque esa é outra, canta xente dispuña de tocadiscos? Como de neveira eléctrica, lavadora ou televisión. En verdade, non moita. A radio si que xa era un ben moi xeneralizado, fundamentalmente cando os aparellos deixaron de ser exclusivamente de válvulas para funcionar con transistores. Os prezos asequibles e os reducidos tamaños levaron á súa case odiosa presenza en canto lugar había. De aí aquel xeneralizado dito de “No hay parto sin dolor, ni hortera sin transistor”. 
E nesa altura, como hoxe, as emisoras de radio poñían música a moitas e diferentes horas, en diferentes formatos, polo que non era, nin moito menos, imprescindible dispor dun tocata para se achegar á música digamos moderna ou yeyé (“She loves you/yeah, yeah, yeah.../She loves you/yeah, yeah, yeah.../She loves you/yeah, yeah, yeah, yeeeeah...”). 
E neste ámbito, como o “estudias o trabajas” nas festas, ou o do Madrid ou do Barça no fútbol, funcionaba a pregunta dos Beatles ou dos Rollings. Eu, malia que nesa época gustaba moito de certas actitudes de rebeldía social practicadas polos Stones -como non actuar  uniformados ou o das Satanic Majesties- sempre fun dos Beatles. Lembro ben que o primeiro disco dos de Liverpool que escoitei foi na casa dos Araguas, nunha gramola instalada nun moble de respectable tamaño. Se a memoria non me falla -o benquerido amigo Vicente corrixirame se non for así- foi o EP que contén “She Loves You”, “I’ll Get You”, “From Me To You” e “Thank You Girl”, con foto de McCartney sentado no chan, Lennon nunha cadeira, e Harrison e Starr de pé, vestindo todos traxe marrón. 
Posiblemente, o ano sería 1963. Logo viría todo o demais. Meu irmá e máis eu mercabamos os discos pequenos -singles e extended- segundo ía saíndo. Acho que temos todos os aparecidos en España. Non así os LP. Meu irmá Santi tamén pode corrixirme, porque é el quen os conserva. Na miña casa coruñesa hai outra colección, LP’s incluídos.
Mais, ós Beatles nunca cheguei a velos actuar. Da xente que coñezo persoalmente só sei de Antón Seoane -comprometido médico psiquiatra e excelente músico a quen en Ferrol nunca se lle fixo moito caso-, que aló marchara a Madrid para velos na praza de touros de “Las Ventas” o 2 de xullo de 1965 -fixo hai nada medio século-, episodio do que xa Vicente Araguas ten falado neste xornal.
Si, pola contra, vin os Stones, no vello campo bilbaíno de San Mamés, na tarde-noite do 25 de xuño de 2003.
Dos Beatles, teño falado unhas cantas veces co vello e querido amigo cubano -auténtico irmán- Carlos Martí, exViceministro Primeiro de Cultura e expresidente da Uneac, un par de meses máis novo ca min. Os Beatles estaban prohibidos en Cuba,nunca entendeu por que. Mais, segundo el, había –os muros adoitan axudar a iso– moita mocidade seguidora do grupo. 
Entre ela o seu grande amigo e compañeiro de estudos Abel Prieto, rigoroso coetáneo do 50 -hoxe asesor de Raúl Castro e Ministro de Cultura entre 1997 e 2012-, quen mete os de Liverpool na historia de El vuelo del gato (1999), novela coa que, no seu día, me obsequiaron as queridas amigas do Instituto de Literatura e Lingüística da Habana. Mais o sol non dá chegado porque non podemos dicir “It’s All Right”
Para Carlos Martí, “hermano cubano”, que tanto gusta dos Beatles