A disxuntiva de por quen votar

Somos o segundo país máis desigual da comunidade europea e se as urnas non o remedian imos camiño de prorrogar esa tendencia cara ao declive total, polo menos así pode ocorrer se no fragor da batalla electoral deixámonos embelecar por quen agora se atribúen capacidade para sacarnos do labirinto despois de ter no seu haber a exclusiva responsabilidade de ser os causantes de conducirnos ata  o mesmo. 
Sendo por iso que se os votantes renuncian a tomar patrón de sensatez e déixanse conducir polo hábito electoral de votar aos de sempre, declinando reflexionar sobre os efectos repercutidos das súas políticas en contraste coa oferta electoral dos seus contendentes, ademais de demostrar  non ter tomado aprendixace dos erros do pasado, estarán  a se manifestar contrarios a corrixir a equívoca dirección imposta no tempo a través das funestas políticas que nos conduciron á crítica situación na que se atopa o país 
Unha actitude que por inadecuada dificultará a entrada en escena ao cambio necesario, facilitando así coa súa cómplice conduta que persista o estado  de deterioración e que lonxe de toda mudanza as cousas manteñan a súa continuidade 
Tomando pulso á realidade, é fácil constatar que o fracaso do credo neoliberal no noso país e a repercusión das súas políticas de austeridade  impediron  articular unha saída á actual situación de estancamento económico e recesión, por iso é polo que favorecer electoralmente a consumación deste gran despropósito ademais dunha dinámica perigosa para garantía do interese xeral, presupón, referendar como conveniente  a insensatez de asumir  que este formato de capitalismo salvaxe resulta ser a solución que nos sacará do abismo ao que paradoxalmente a súa propia mecánica  arrastrounos.
Todo un cúmulo de despropósitos que pola súa adversa influencia  obstaculizan o establecemento de políticas de crecemento, motivo que por frustrante recomenda cara ás próximas eleccións xerais, alterar a actual tendencia e referendar nas urnas a quen contra o continuísmo do demostradamente inservible  aposten por propostas alternativas de política económica coas que configurar unha estratexia de cambio.
Un novo estándar de funcionamento, que ademais de poñer fin á dinámica de recortes extensivos habilite a implementación de reformas estruturais coas que sentar as bases dun novo modelo produtivo, pois en boa lóxica,  o que España necesita é abandonar definitivamente o pernicioso austericidio para así poder posibilitar con éxito  a transformación efectiva da súa economía en liña a reducir o desemprego e a desigualdade. 
Xa que logo, sabendo que os promotores da reforma do artigo 135 da Constitución coa súa nefasta decisión priorizaron o pago da débeda pública sobre calquera outra rúbrica orzamentaria, e que con tal proceder, limitaron toda posibilidade de levar a cabo políticas económicas alternativas, ten de resultar obvio, que a verdadeira finalidade daquela extravagante medida non foi outra que avalar a doutrina neoliberal ata as súas últimas consecuencias e a xustificación xurídica dos recortes acometidos desde entón contra o Estado social.
De aí  a existencia de argumentación sobrada para desposuír de fiabilidade ao PP e PSOE como artífices de tan turbia manobra, tanto polo inducido efecto da súa desfeita como polo desleal proceder cara á cidadanía; factores que desaconsellan todo apoio electoral a ambas as formacións polos seus probados vínculos de dependencia co dogma neoliberal e a súa condición cativa cara ao mesmo,  que lles coarta levar a termo as políticas de crecemento que a situación esixe como única solución para saír da estacada.
Por tanto, afianzándonos en que o paradigma económico da austeridade expansiva, aplicada nos últimos anos perdeu toda a súa relevancia teórica e empírica resultando altamente prexudicial para a boa marcha da economía, á hora de decidir o noso voto, máis que facelo atendendo a escintileos mediáticos debésemos fixalo en atención á solvencia e claridade entre os programas das forzas concorrentes, pois persistir outorgando a condición de voto útil ao que prorroga a continuidade á política neoliberal, nin favorece a resolución do problema como tampouco facilita o obrigado cambio de rumbo que a situación demanda.
Partindo que o voto marca a ruptura ou a continuidade da situación, para reconducir o futuro do país, en todo caso, o apoio electoral debe ser outorgado a quen sen ambigüidade ofreza un programa económico alternativo á situación do actual fracaso, que conteña directivas fiables sobre a diversificación dos sectores produtivos, medidas para incrementar tanto o emprego, como as oportunidades educativas e o investimento público ademais dunha reforma fiscal progresiva e poña punto final ás políticas de austeridade.