Anxos e demos. Cen días do novo concello

Nosa sociedade xa non fala do Demo; na actualidade non forma parte do imaxinario popular, nin das crenzas do mundo occidental. Ata certo punto é lóxico; o Maligno, o Satanás, foi substituído e está moi ben representado hoxe polos Catro Xinetes da ApocaCrise (políticos, sindicalistas, xuíces e banqueiros). A eses sinistros persoeiros habería que engadir os patróns das compañías eléctricas.
Nas miñas viaxes gústame visitar os mercados e os cemiterios, para ver como vive e como morre a xente do común, pero tamén adoito a percorrer as estatuas urbanas para coñecer os persoeiros máis representativos do lugar. Poucas veces aparece nestas estatuas o Demo. Eu xa coñecía as súas representacións en Madrid, La Habana e Nueva York; tiña ganas de ver ao Demo en Turín, que visitei este pasado mes de agosto.
Sempre que vou a Madrid visito o parque do Buen Retiro, onde, rematando unha monumental fonte, érguese unha rechamante estatua do ano 1878, obra de Ricardo Bellver, mostrando un anxo con ás apoiado no chan. Coñécese de xeito eufemístico como “Monumento ao Anxo Caído”, pois como din os madrileños: “O Demo, ao fin e ao cabo, é un Anxo vido a menos”.     
No continente americano érguense dúas estatuas do Demo. A “A caída de Lucifer” é unha obra recente que vin o ano pasado no céntrico Rockefeller Center de Nueva York. En La Habana, dentro dos xardíns do Capitolio Nacional, contemplei fai anos outra representación do Demo, obra do ano 1931. O “Monumento ao Anxo Rebelde”, amosa un Demo desafiante, alzando o seu brazo cara ás alturas.
Finalmente, nunha viaxe que fixe a Italia fai poucas semanas, puiden ver na praza Statuto de Turín unha estatua do ano 1879, o “Monumento a Lucifer”, que amosa ao Demo como un anxo con ás, colocado triunfalmente sobre unha pirámide rochosa. Trátase dunha alegoría do triunfo da razón sobre a forza bruta.   
En Galicia case non hai representacións do Demo. Pasei moitos anos fotografando uns dez mil cruceiros e petos de ánimas ao longo da nosa comunidade, vindo moitas veces o Purgatorio nos seus retablos, pero case nunca ao Inferno. Como caso único, no peto de ánimas da praza do Toural en Vilaboa, camiño de Pontevedra, aparece o Demo tocado cun curioso sombreiro. Fai anos lle fixen unha fotografía mentres facía un comentario burlón do seu aspecto, recibindo unha reprimenda dun veciño alí presente, que me deu unha lección de antropoloxía cando me dixo: “Teña vostede un respecto, que o Demo tamén é xente”.
O veciño tiña razón. Segundo me vou facendo maior, estou vindo que realmente hai moi pouca diferenza entre anxos, demos e persoas; mesmo hoxe coido que certas persoas deste mundo son peores que os demos.
Cen días do novo Concello. Cumpríronse cen días da toma de posesión da nova Corporación Municipal. Non vou a xulgar a incoherencia habitual do Alcalde de Ferrol, que se xulga soa. No que atinxe aos temas de Cultura, Patrimonio, Ocio e Turismo, teño que dicir que o panorama é tristeiro: apenas vín cousas de interese nestes cen días, unha data simbólica considerada como un período de cortesía.
Non se fixo nada a prol do Museo da Cidade e do Patrimonio da Humanidade, por citar os dos temas máis sobranceiros neste eido. Dun torpe xeito pecháronse as visitas ao edificio de Capitanía Genral e ninguén foi quen de reactivar o Centro de Documentación do Patrimonio, que segue sen abrir no antigo Hospicio Municipal. 
Completan este panorama cultural unha interesante e cativa exposición no centro cultural Carballo Calero, mostrando algunha (desde logo non as máis notables) das obras pictóricas gardadas nos cemiterio do centro cultural. Torrente Ballester; e algunhas declaracións de intencións feitas sobre o Camiño Inglés e o futuro Parque Temático da Memoria Histórica. 
Nosa sociedade xa non fala do Demo; na actualidade non forma parte do imaxinario popular, nin das crenzas do mundo occidental. Ata certo punto é lóxico; o Maligno, o Satanás, foi substituído e está moi ben representado hoxe polos Catro Xinetes da ApocaCrise (políticos, sindicalistas, xuíces e banqueiros). A eses sinistros persoeiros habería que engadir os patróns das compañías eléctricas.
Nas miñas viaxes gústame visitar os mercados e os cemiterios, para ver como vive e como morre a xente do común, pero tamén adoito a percorrer as estatuas urbanas para coñecer os persoeiros máis representativos do lugar. Poucas veces aparece nestas estatuas o Demo. Eu xa coñecía as súas representacións en Madrid, La Habana e Nueva York; tiña ganas de ver ao Demo en Turín, que visitei este pasado mes de agosto.
Sempre que vou a Madrid visito o parque do Buen Retiro, onde, rematando unha monumental fonte, érguese unha rechamante estatua do ano 1878, obra de Ricardo Bellver, mostrando un anxo con ás apoiado no chan. Coñécese de xeito eufemístico como “Monumento ao Anxo Caído”, pois como din os madrileños: “O Demo, ao fin e ao cabo, é un Anxo vido a menos”.     
No continente americano érguense dúas estatuas do Demo. A “A caída de Lucifer” é unha obra recente que vin o ano pasado no céntrico Rockefeller Center de Nueva York. En La Habana, dentro dos xardíns do Capitolio Nacional, contemplei fai anos outra representación do Demo, obra do ano 1931. O “Monumento ao Anxo Rebelde”, amosa un Demo desafiante, alzando o seu brazo cara ás alturas.
Finalmente, nunha viaxe que fixe a Italia fai poucas semanas, puiden ver na praza Statuto de Turín unha estatua do ano 1879, o “Monumento a Lucifer”, que amosa ao Demo como un anxo con ás, colocado triunfalmente sobre unha pirámide rochosa. Trátase dunha alegoría do triunfo da razón sobre a forza bruta.   
En Galicia case non hai representacións do Demo. Pasei moitos anos fotografando uns dez mil cruceiros e petos de ánimas ao longo da nosa comunidade, vindo moitas veces o Purgatorio nos seus retablos, pero case nunca ao Inferno. Como caso único, no peto de ánimas da praza do Toural en Vilaboa, camiño de Pontevedra, aparece o Demo tocado cun curioso sombreiro. Fai anos lle fixen unha fotografía mentres facía un comentario burlón do seu aspecto, recibindo unha reprimenda dun veciño alí presente, que me deu unha lección de antropoloxía cando me dixo: “Teña vostede un respecto, que o Demo tamén é xente”.
O veciño tiña razón. Segundo me vou facendo maior, estou vindo que realmente hai moi pouca diferenza entre anxos, demos e persoas; mesmo hoxe coido que certas persoas deste mundo son peores que os demos.
Cen días do novo Concello. Cumpríronse cen días da toma de posesión da nova Corporación Municipal. Non vou a xulgar a incoherencia habitual do Alcalde de Ferrol, que se xulga soa. No que atinxe aos temas de Cultura, Patrimonio, Ocio e Turismo, teño que dicir que o panorama é tristeiro: apenas vín cousas de interese nestes cen días, unha data simbólica considerada como un período de cortesía.
Non se fixo nada a prol do Museo da Cidade e do Patrimonio da Humanidade, por citar os dos temas máis sobranceiros neste eido. Dun torpe xeito pecháronse as visitas ao edificio de Capitanía Genral e ninguén foi quen de reactivar o Centro de Documentación do Patrimonio, que segue sen abrir no antigo Hospicio Municipal. 
Completan este panorama cultural unha interesante e cativa exposición no centro cultural Carballo Calero, mostrando algunha (desde logo non as máis notables) das obras pictóricas gardadas nos cemiterio do centro cultural. Torrente Ballester; e algunhas declaracións de intencións feitas sobre o Camiño Inglés e o futuro Parque Temático da Memoria Histórica.