Dicía o historiador Karlheinz Deschner que en cabezas ocas pódese tocar ben o tambor, e que canto máis ocas sexan, maior resultará o efecto da súa repercusión; unha apreciación que devandito sexa de paso  resume a fábula da nosa transición onde o redobre do tamborileo foi utilizado como método de percusión para meter nas desocupadas cabezas dunha despolitizada sociedade unha realidade que nunca existiu, para así, facerlles retronar na súa imaxinación o pretendido carácter modélico da tan altiva reforma política.
Unha realidade que por falsa,  os feitos encargáronse de destapar demostrando que aquilo que teoricamente culminou no 78, non pasou de ser a consumación dun bipartidismo oligárquico, cuxo único logro foi  prorrogar o uso do poder en favor dos integrantes da alternancia política ao tempo de salvagardar os intereses da elite financeira. 
Fronte á crecente desvalorización que representou para o conxunto da masa social, que en situación oposta, non lle quedou outro papel que tragar coas consecuencias que lle reportaba o dereito de votar cada catro anos, coa frustración de saber de antemán, que indistintamente á súa elección nas urnas colleitarían idénticos resultados; sendo por iste motivo que a esta situación política poderá adxudicárselle calquera catalogación,  pero de ningún xeito sería de recibo  chamala democracia. 
Tendo de explicarse por tanto en adecuación a xustos termos, que a apócrifa transición española que se tenta vender como efectiva non foi máis que un artificio pactado, unha operación de deseño, cuxa posta en práctica mantivo en todo momento a hexemonía das clases sociais dominantes, as clases altas e medias burguesas, sobre as clases populares dominadas, correlación que por se mesma foi determinante do obxectivo e da finalidade conseguida que non foi outra  que evitar a quebra da lexitimidade do réxime.
Non consumándose por tanto transformación algunha cara á “democracia”, senón a implantación de cambios cosméticos determinantes do modelo de capitalismo a seguir. 
Falando por se só, o fracaso producido pola precaria situación dunha democracia cuestionada en se mesma, non só polo formato da súa esencia, senón tamén pola natureza  das súas condicións características, onde os dogmas neoliberais fixéronse donos da situación á vez que as desigualdades aumentaron e a crise política, económica e social agudizou a situación, ata o extremo de anular tanto a incoherencia  discursiva da dereita representada polo PP, como igualmente o paradoxo  expositivo dos socialistas do PSOE. 
Que por coincidente afinidade nos seus termos, situou a ambos os dous como responsables directos da difícil situación que atravesa o país, e por tanto, na súa condición de referentes do fracaso, en desaconsellable situación para protagonizar politicamente o cambio que reclama a situación e a gran maioría da sociedade española, sendo por iso, o aconsellable que o mesmo sexa liderado por políticos doutro percal.
Tendo de engadir ao xa exposto, que como consecuencia da negativa repercusión que produciu a continuidade no tempo de varias  décadas de malas artes e estafa política , o salto atrás pola repercusión causada, minguou o valor das condicións democráticas, ata límites de situala a niveis de ínfima calidade, motivado en gran medida, pola preferencia outorgada indebidamente polos cidadáns a ofertas electorais de impostura e inaccesible cumprimento. 
No contexto pouco aleccionador da  autorizada permisividade  outorgada a estas organizacións políticas no todo vale como sistema para a captación de rendibilidade electoral. 
Tolerancia que por inadecuada, ademais de minguar a saúde do sistema, foi un dos principais factores da degradación bipartidista e a principal causas do  actual estado de perversidade política.
Xogámonos demasiado para incorrer na repetición de erros, debendo ser  o novo escenario electoral unha oportunidade para a emenda, asumindo responsablemente que o que nos depara o bipartidismo do PP -PSOE e o C’s en comandita, é a  reprodución de máis do mesmo, é dicir, maior depreciación democrática, rebaixa a mínimos do marco de liberdades e perda extrema de dereitos sociais, sendo obrigado por iso reaccionar en consecuencia  para impedir que de novo nun remate de faena sáianse  coa súa. 
Sabendo de partida  que por máis mensaxes disuasorias que emitan en clave electoral, o que se coce en realidade é a conformación dun goberno de concentración nacional a tres bandas, co obxectivo posto en satisfacer cos ollos pechados as esixencias da Troika na súa ofensiva de máis “reformas” que non sendo a solución a nada si intensificarán o sufrimento da cidadanía. Sendo por iso ineludible, tomar sentido da oportunidade que brinda o novo proceso electoral para marcarse como meta o poder cambiar as cousas. 
Asumindo que só alcanzando o poder, dispoñerase das condicións apropiadas para afrontar de forma efectiva os cambios que a situación require e que o país precisa, para deste xeito poder levar a termo aquela transición que nunca se deu.