Tempos aqueles

Unha folla de papel en branco e o cerebro nada argalla…Leo o xornal (namentres os amigos tiran de partida de tute.
Guerras case que á carta, atentados, inxustizas, xente que fuxe do medo e da fame, centos de mortos afogados no Mediterraneo, Europa non se entera, a humanidade camiña descerebrada, políticos de pacotilla. Ei-lo noso mundo.
Regreso á casa, prendo a T.V, e, ¡zas! Por un núnero non me tocou a lotería. Noutra será. Hai que ter fe, onde non, difícil será de conseguir o que desexamos. Aínda téndoa poida que tampouco.
Din que a fe, esa crenza absoluta en algo ou en alguén, move montañas. Anque, coido eu, non é necesario tanto movemento de terra e pedras para que nos tocase unha desas primitivas que chegan para dar e tomar, mais para iso é precisa boa  iluminación dentro do cerebro para atinar co número a xogar. O meu hoxe camiña a cegas sen dar un paso adiante; certo que tampouco atrás.
Hai!, se tocara na comarca de Ferrol o especial. O de “traballo para todos”. Un bo amigo co que comparto mesa para tomar o café mañaneiro xoga con fe á lotería, con fe e coa esperanza de que algún día lle toque un bo belisco, unha boa presada de billetes dos grandes para poder axudar a fillos e netos, e facer alguna obra benéfica.
Prometeunos,  é home de palabra, que se lle toca unha desas de “7 estralos”, cena para toda a veciñanza, anque con retirada a unha hora prudente que moitos  xa non estamos para excesos. Anque chegada a festa, nunca se sabe.
Tempos aqueles, quinta do 64 en Mérida 44. Tempos aqueles, nos que nunca estabamos cansos. Tempos aqueles nos que as  verbenas empalmaban coa hora de entrada no traballo.
Certo que agora temos experiencia, que en algo pode axudar, nunca suplir as forzas. Esa experiencia que foi tantas veces, a suma dos nosos erros e desenganos, anque tal e como dicía a gran Gabriela Mistral, loitadora poética chilena, Premio Nobel de Literatura, e tanto máis: “La experiencia es como un billete de lotería comprado después del sorteo. No creo en ella”.
Tempos aqueles cando eramos festexeiros, cando a idade termaba de todo, incluso de longas veladas…noite agosteira, martes 25, 1998. Santa Mariña do Monte, naquela época “a ruta do bacalao á brasa”. Cea de amigos. Unha fermosa flor aledaba a mesa. Xente da cultura e do trouleo, alguén comentou.
De volta, xa camiño de Bouza Redonda con nós a melodiosa voz de Andrés Dobarro. Voces Ceibes, a Revolución dos Caraveis, Lisboa antiga, Grândola vila morena, Zeca Afonso emerxe na potente e ben afinada voz de Tino Álvarez, sempre un cabaleiro.
As bágoas, case que emerxen nos ollos do artista da Silva Patinha. A cámara tola de Calros da Rubiña, chiscando a cada momento o ollo máxico.
Os Manolos, Grueiro e Sanesteban, alegres e festexeiros compartindo conversa con uns e con outros, namentres o gorentoso viño calmaba a sede daquel grupo de amigos.
A fermosa Xoana toda unha dama, toda unha artista do lápiz e do pincel, arrecendía na mesa facendo esbozos coa vista para, quizais despois plasmalos en papel, cartolina ou lenzo. Ela, toda unha dama, dáballe alegría e lentura á noite.
O profesor Araguas na súa salsa, facía conexión con todos guiando as voces, xa ao final roucas pero sen ganas de dar remate á festa que foi, abofé, en La Cubana (A Mourela): Curros, Rosalía, Castelao, Victor Manuel, cancións da Terra, melodías de arrabalde, parole-parole-parole.
Eu sentíame fachendoso de estar como en familia. Tempos felices partillados con bos amigos, que deixan ronseis ata na alma. Saúde a todos…
Na memoria, sempre viva. Rosalía de Castro, no 133 cabodano da súa ausencia, só física. De Breogán galanía/ Galiza reparte amores. / Na casa de Rosalía / soan gaitas, brotan flores.