res décadas despois de ser aprobada a primeira lei de financiamento dos partidos políticos, a norma segue transixindo que as “fundacións políticas” perciban donativos provenientes do ámbito empresarial, aínda cando na maioría dos casos, a condición dos doadores coincida coa do contratista que desempeña a súa actividade na administración pública.
 Sendo tan sincrónica permisividade o subterfuxio que achanda o camiño á corrupción, e conduce a un partido con responsabilidades de goberno como o PP, non só a estar incurso en dopaxe electoral, senón tamén, a ser acusado nos tribunais de financiarse ilegalmente.
Pasado o tempo e vista a propagación exponencial desta gangrena, todo vén confirmar que no propio contido do marco legal reside a trampa; pois a pesar .de ser modificada en tres ocasións durante a súa vixencia, o certo é que o conxunto de variacións habidas, máis que incluír medidas coercitivas á propagación de actuacións corruptas, consistiron en operacións de maquillaxe que tras unha transixida simulación mantivo vía aberta á continuidade da corrupción. 
As restricións introducidas que teoricamente afectaban ao financiamento dos partidos políticos, non foron extensivas nin de aplicación ás súas fundacións, quen en función diferida e como tapadeira son actualmente as receptoras de mordidas compensatorias da irregular adxudicación de obras e servizos das administracións públicas, e por tanto, a físgoa empregada para o financiamento ilegal, que salvo Podemos, utilizan con maior ou menor intensidade o resto das formacións políticas.
Máis que estar resolto, o sistema legal de financiamento dos partidos políticos segue sendo unha materia pendente, unha caudalosa fonte de escándalos que ademais de causar involución e perversión, posibilita que unha ralea política de extraviada moralidade sitúese por encima das institucións, ocasionando con iso que as decisións adoptadas por estas, proveñan de inferencias antepostas convidas polo partido que as goberna en comandita con quen sufraga ilegalmente os custos de funcionamento da súa organización política, e contrapartida, a tratos de vantaxes e protección dos seus intereses, aínda sendo tales, diametralmente opostos aos xenerais da cidadanía. 
Prácticas condescendidas tacitamente polo PP, pero que do mesmo xeito que son rexeitadas en bloque polo conxunto da sociedade, son vistas con suspicacia por parte do Consello de Europa, quen a través dun demoledor informe en relación á transparencia no financiamento dos nosos partidos políticos, incrimina ás autoridades do país, non mostrar interese real e efectivo en darlle un cambio de rumbo á situación; e se ao exposto engadimos o resultado do índice de percepción da corrupción por parte da cidadanía, cae de caixón que ao noso país váiselle de talla a etiqueta de estado social e democrático de dereito que ten atribuido. 
 Aínda cando os partidos políticos son os principais instrumentos para que a democracia fágase patente, non é menos certo que para representar e defender os valores que enarbora a Constitución, debe ser condición sine qua non que os seus membros sexan exemplo de honradez e integridade, pois, non resulta de recibo manter á fronte do poder a representantes que teñan baixo si o indicio de sospeita da corrupción, nin a organizacións cuxos intereses se revelaron opostos á defensa do ben común. 
 De aí a urxente necesidade de endurecer o contido do marco legal como único remedio de poñer límite a unha situación de trinta anos de deterioración continuada, pois cando a represión penal por cuestionable antóllase insuficiente, o seu é fomentar a prevención efectiva, que pasa por truncar a utilización das institucións e os seus medios en propio beneficio; promovendo para o efecto chegado o caso, un proceso de ilegalización que prohiba terminantemente ao partido implicado o desempeño da función política e obrigue a súa disolución. 
A actividade política é sen ningunha dúbida un dos aspectos máis fundamentais da vida das persoas, pola súa directa relación coa totalidade das particularidades que conforman a súa realidade cotiá , unha función por tanto que polo seu elevado nivel de responsabilidade non pode deixarse a mercé de corrompidos nin tampouco en mans de persoas sen escrúpulos, e que pola súa relevancia, máis que favorecer actitudes de pasotismo, esixe educar á xente para que conscientemente implíquese no quefacer dos seus representantes e levanten a voz ante condutas de corrupción, pois sobra dicir que da estabilidade política do país depende a da propia cidadanía.
Unha chamada á responsabilidade en actitude contraposta á mantida por Rajoy, quen estando á fronte da súa formación política e do propio Executivo, agora ven dicir non darse conta do que estaba a ocorrer na súa contorna, mentres os subordinados ao seu cargo saqueaban as arcas públicas, branqueaban diñeiro a esportas, amañaban contratos ou levaban millonarias comisións; delitos cometidos a pesar da súa directa obrigación de velar que non ocorresen, e que por tanto, ao non proceder coa debida dilixencia permitindo a súa consumación, o seu, máis que citalo a declarar como testemuña esixe a súa total inhabilitación para o desempeño de cargo público.