TRITÓN

Xa saben que procuro nadar todos os días. Nunha piscina que está na rúa onde moro. Cando en Neda, na municipal, onde tan ben me tratan. Nado e gardo a roupa, cousa moi estimable nos tempos que corren. No SPE, chámase así, “Salutem per Exercitatione”, que frecuento compre non ir moi cedo. Porque daquela a auga está concorrida por donas que alí van facer exercicios salutíferos. Son unha caterva, á que eu chamo “Escola de sereas”. Claro que sen Esther Williams dentro, que as damas estas son tan froita madura como min. E que sígamos a selo.

Unha vez que as sereas rematan alá que entra na auga o cachalote. O cachalote son eu e sorte que non anda por alí “Cerillita” que se non xa me tería pescado. Que moito lle gustaba ao dictador apañar estes cetáceos para explicalo despois, durante horas, aos seus ministros, como explica Pacón no libro de conversas co seu curmán.

A recepcionista do SPE, Claudia, falagándome dime que cachalote, non, que golfiño. E eu replico que xa quixera, que en todo caso, tritón, como aqueles que nos traía (cinco pesos, bote de Nescafé incluído) un condiscípulo do Insti que vivía alá por San Xoán de Filgueira, para as clases prácticas de Ciencias Naturais. Don Manuel Pérez de Arévalo sorría con sorriso cómplice ao dicir que de onde saíra tanto tritón de súpeto. E nós dicíamos, pillabáns, que da fonte do Cantón. Ao rapazolo aquel quedáralle de alcume “Tritón”. Non lle quedaba outra, claro.

TRITÓN

Te puede interesar