ai ser difícil que isto non soe a obituario pero que se lle vai facer, prezado Rafa. Partiches sen avisar, sen facer ruído. A derradeira vez que nos vimos atopeite ben, disto non hai máis de tres semanas, e de súpeto souben da túa marcha sen saber que a cruel enfermidade minaba de xeito brutal a túa resistencia. E comezaron a pasar pola miña mente secuencias, retallos,  que compartimos da vida. Lembras a nosa viaxe en grupo a Bruxelas para coñecer “in situ” o Parlamento Europeo? Lembras cando xuntos cantamos o “Grandola” na Gran Praza daquela fermosa cidade coincidindo co 25 de abril? Foron aqueles días un compendio de participación na amizade, na convivencia de xente en sintonía co xeito de entender unha vida que moitas veces nos empeñamos en complicar. Foi aquela toda unha experiencia. Lembras aquelas “Letras Galegas” en Fene no ano 1969 organizadas por Don Xosé María Pérez Parallé nas que xunto ó Xerardo Moscoso puxen naquel Circulo Mercantil unhas notas de “Nova Canción Galega”? Hai documento gráfico daquel evento no que aparecen Álvaro Paradela, Pérez Parallé, Xosé Idoeta, Xerardo Moscoso, eu e dous rapaces, Juan Vivanco e máis ti, Rafael Permuy, que a xeito de reporteiros fostes levantaren acta daquel evento. Xoanciño, hai tes unha foto histórica! dicíasme con entusiasmo pasado o tempo. Logo un longo e prolongado silencio e larga ausencia ata que deches en regresar ao teu “Ferroliño”, como gostabas dicir, e o reencontro coas vellas amizades. Axiña incorporácheste ao Club de Prensa do que fuches directivo e membro do consello de redacción da revista “Ferrol Análisis”. Nas “Conversas no Parador” aparecías co teu caderno, boli e teléfono a xeito de cámara coa que disparabas, como bo artilleiro que eras, a destro e sinistro deixando reflectir o espírito de reporteiro que nunca abandonaches. Botareiche de menos pola rúa Galiano lucindo “chupa” de aviador e a túa mini gorra de viseira camiño do “Beirut” onde gostabas sentarte a tomar notas e saborear unha  “mil nove...” a túa cervexa favorita. Sabes Rafa? agora sinto non ter compartido máis tempo contigo ó abeiro desa mesa do café falando das nosas cuitas tratando de arranxar esas cousas da vida que teñen desarranxadas as personaxes que deciden sobre as nosas vidas e facendas. Sabías que unha das virtudes dun bo xornalista é ser crítico cos que teñen o poder e tratabas de levar sempre esa premisa contigo. Ao final arranxar pouco arranxabamos pero servíanos de catarses, de desafogo, que xa non era pouco.

Seguirás vivo na miña memoria, Rafa, como bo amigo e boa xente que fuches. Ata sempre compañeiro!