un dos equipos dos que gusto polo xogo que practica é a Real Sociedad. É por iso que, na tarde de xoves, decidín ver o partido da Europa League que o enfrontou no Zimbru Stadium de Chisináu, a capital de Moldavia, ao Sheriff Tiráspol, equipo desta cidade, capital do  territorio autónomo de Transnistria, unha cousa rara, desas que, de xeito moi interesado, o capitalismo neoliberal creou, daquela maneira, na operación de desfeita da Europa que a xente dos meus anos coñecimos. O Sheriff -con ese nome tan rumano- é o equipo, supoño que recordarán, que na Champions da pasada temporada, hai máis ou menos un ano, deu a tremenda sorpresa de derrotar ao Real Madrid -logo campeón desa competición- no Santiago Bernabeu. Chamoume a atención ver que o porteiro do conxunto moldavo é Koval, aquel que chegara ao Deportivo, pola metade da temporada 2017-2018, cedido polo Dinamo de Kiev, como posible solución ao problema de porteiros que tiñan os branquiazuis. Non houbo tal. Foi un auténtico fracaso. Só xogou  partido e medio, porque no do debut foi expulsado, por unha entrada derivada dun erro de control, e pouco antes encaixara un gol por outro fallo garrafal. Hai tres días, contra a Real, non me pareceu aquel desastre de arqueiro que contribuíra á perda de categoría do Deportivo. Tivo algunha pequena cantada, mais penso que nos dous goles que recibiu pouco puido facer.

Ao finalizar o encontro, os xogadores do equipo donostiarra foron saudar aos 15 seguidores que se desprazaran a Moldavia para ver o encontro. Está moi ben iso de agradecer os apoios, e xa non digamos en lugares remotos. E, de novo, veume á cabeza o Deportivo, porque ese xesto solidario de ambas as partes -xogadores e xiareiros- non ten nada que ver co que o mércores da semana pasada presenciei en Riazor, ao remate do partido contra o Talavera, que, como mínimo, me deixou estupefacto. Nunca tal vira nese campo no que presenciei varios centos de partidos e ao que fun por segunda vez desde que me dei de baixa como abonado do club por discrepancias co xeito de actuar dos dirixentes. Non gusto das tarifas escandalosas e menos das tomaduras de pelo. Desta volta, como na primeira, un querido amigo ofreceume unha entrada e aló fun. Despois dun mal, aínda que vitorioso, partido, a totalidade dos xogadores, encabezados polo capitán Bergantiños, dirixíronse ao fondo de xeneral e alí, brazos en alto, como nunha especie de son de paz, escoitaron unha longa parrafada -a xeito de esconxuro?- dita por parte dun dos membros dos Riazor Blues. A min semelloume un sensentido, raiano na humillación. O primeiro, porque ese sector da grada supón unha porcentaxe cativa -non debe chegar ao 10%- dos espectadores habituais -xa non digamos dos abonados-, sen esquecer que o berrar máis non arma de razón a ninguén. O segundo, porque os xogadores -que xa son grandiños- non teñen que someterse aos ditados de ninguén que non sexa o equipo técnico, dependente da directiva. Descoñezo se esa -ao meu xuízo bochornosa- posta en escena final é algo novidoso con intención de permanencia ou algo puramente casual.  Se eu fose xogador -ou técnico-, teño claro que non me prestaría a ela.