un dos versos especialmente coñecidos de Rafael Alberti é o do poema “Carta abierta” que di “Yo nací –respetadme!– con el cine”. Evidentemente -cuestións de capacidades criativas á parte-, eu nunca podería dicir tal cousa, porque na metade do século XX, cando vin a primeira luz, o cine xa tiña longos anos de historia. Mais si podo dicir que xogou un papel moi importante na miña educación e que me acompañou, constantemente, desde os 6 ou 7 anos, cando pisei unha sala por primeira vez, case con certeza a desaparecida Callao.

Hai un par de semanas vin Tiempo de silencio, o filme de Vicente Aranda baseado na novela homónima de Luis Martín Santos. Se a traio a colación é porque me chamou a atención unha escena que ten lugar nun café. Nunha mesa, un trío, acompañado cunha guitarra, está a cantar “Los campanilleros” e, cando chegaron á parte que di “Pajarillos que estáis en el campo / gozando el amor y la libertad”, achegóuselles Matías instándoos a repetilo unha e outra vez, ata que o canto foi interrompido por un sereno apoiado na barra cun: “Señores, como sigan profiriendo estos gritos subversivos llamaré a la policía”. E acabou a festa con Matías dicindo: “Paz y orden, busquemos consuelo en otra gran copa de coñac...”. Que curioso, os que acalaban os “gritos subversivos” son os que hoxen berran “libertad”.