O desencanto

Non presto atención ás siglas. Por ter, e porque non me queda outra, teño o carnet de identidade, o mínimo esixible de tarxetas bancarias –hoxe non hai máis remedio– e aquilo implítico a iso que chaman terceira idade, xa saben, o que compete para viaxar no bus ou mesmo co Imserso. Máis nada. Nin para ben nin para mal, hai xa moito tempo que decidín non “apuntarme” a nada. Non o fago, nin fareino, non por desidia, aínda que confeso que si por desencanto. E é que cada vez que penso que alguén podería aportar algo novo, mesmo distinto e diferenciador pero polo menos a mellor, a desilusión chégame como unha pedra ó pouco tempo. Non caigo en algo tan manido, como fan moitos, de despotricar contra todo color, relixión ou raza que non sexa a miña. Non vai iso conmigo, aínda que o desencanto me leva hoxe a pensar que o que parecía que ía ser distinto non só non é igual senón aínda peor. Que o que un pensaba que favorecería a Ferrol non o fai, e non só porque non lles deixen –que diso van moito– senón porque –e iste é o verdadeiro desencanto– porque non son capaces.