O pasado 15 de Xuño, xusto un día despois do axitado debate da Moción de Censura, cumpríronse 40 anos da celebración das primeiras eleccións que tras a ditadura de Franco, daban inicio á Transición e que teoricamente abrían paso a unha nova etapa política que poñía fin a continuidade do antigo réxime.
Pero que a xulgar polo estilo das políticas de Goberno do Presidente Rajoy, como do extraviado proceder de infinidade de membros do PP e demais acenos identitarios da xente desa órbita, todo vén confirmar que a pesar do tempo transcorrido e dos aparentes flirteos coa democracia, o protervo reflexo do franquismo máis que estar extinto e ser parte da historia segue mantendo plena actualidade. 
Aquel hipotético cambio que nos conduciría da Transición á Democracia, foi un todo aparente, un obxectivo que nunca chegou a consumarse, porque o que verdadeiramente se produciu foi unha voadura controlada do réxime anterior, que non afectou de ningún xeito á solidez da súa estrutura e moito menos causou a súa demolición; sendo tal dedución perceptible ao profundar desde unha perspectiva histórica no procedemento seguido para a súa culminación.
Debendo terse por presente para efectiva comprensión, que as pautas da Transición foron definidas e dirixidas en exclusiva por membros da maquinaria franquista, cuxos integrantes, en todo momento estableceron como condición imperativa para a súa tramitación o deber de asumir unha lei de punto final encuberto que impedise toda reacción á vulneración dos dereitos humanos durante a ditadura, tanto no referente a crimes perpetrados como sobre dereitos subtraidos, como así mesmo garantindo a renuncia expresa a condenar o carácter totalitario dun réxime decrépito, aínda a sabendas que fose fraguado e rexido por empedernidos golpistas.
Barreiras que marcaron en se mesmo as directivas desa aparente Transición, ás que a pesar da súa condición anacrónica, falseando a realidade os seus artífices adxudicáronlle sinal de modélica, cando realmente fíxose favorecendo ás forzas ultra conservadoras, herdeiras do franquismo, quen ao tempo acreditaron que nada cambiaría, coa finalidade, de seguir mantendo o seu control unha vez logrado e seu “bautismo” e xa disfrazada de democracia.
En realidade con aquela parodia, para nada deuse a reconversión de franquistas a demócratas, que si, unha saída simulada á esixencia de cambio político do país instado desde o foro internacional, sucedendo que o denominado “franquismo sociolóxico de substitución”, tomou a testemuña da vella garda, mantendo as súas formas e malos hábitos. Como veñen confirmar, os cada vez máis decadentes comportamentos e procedementos promovidos en formato de corrupción desde a filas do PP como directos herdeiros.
Sendo o testemuño dos feitos quen corrobora exactamente o que sucede neste país, e vén referendar que lonxe de gozar de plenitude democrática prosegue absorbido pola esencia continuista do réxime anterior, unha realidade marcadamente perceptible, especialmente no plano institucional, onde o actual Goberno conservador e o conxunto do establishment de acompañamento agrúpanse interesadamente na defensa concertada do neofranquismo como único modelo de organizar a sociedade.
E todo, polas facilidades que a súa aberrante aplicación reporta á corrupción política e a vantaxe que ao anticuado e reaccionario capitalismo español prodúcelle a prolongación da súa interminable secuencia.
O que aquí ocorreu desde o inicio da nunca consolidada Transición, foi que os propios franquistas, estratexicamente, decidiron ofrecerse a si mesmos unha alternativa democrática de gama baixa coa finalidade de brindala á sociedade en clave de reafirmación; coma se a mesma, fora resultado da súa propia consecución, para que así, sentíndose protagonistas do proceso, tras a súa planeada sedución aceptasen o post franquismo hoxe reconvertido a neoliberalismo como forma de goberno, para así, acadar a renuncia explícita ao dereito de expresar plebiscitariamente a súa vontade. 
Todo un ensaio noxento de como impoñer a pervivencia dunha ideoloxía ultra, destruíndo á vez as bases sociais do progresismo coa anacrónica colaboración dos seus propios cadros dirixentes. 
O caos xerado pola crise do 2007, e a incapacidade mostrada para a súa recondución, vén constatar con máis fundamento se cabe o carácter inservible e expresamente nocivo do modelo político nado da Transición, motivando con iso o seu obrigado recambio á vista dunha corrupción que lle asedia e do carácter disfuncional de tal modelo para afrontar con éxito a complexa e extrema situación que sofre o país. 
Para sortear a súa complexidade sistémica , a este país, non lle queda máis remedio que mudar a actual configuración política, e paso seguido, proceder á substitución do seu Goberno con xente de renovada condición, ao non ser de recibo e resultar extremadamente pernicioso para o interese xeral, que sexan os herdeiros do réxime franquista en comandita cos membros dun capitalismo anémico, os que para o seu proveito sigan a ostentar o control do Estado ao tempo de ter cautivo o presente e o futuro da cidadanía. 
Teñen a palabra Podemos eo renovado PSOE; pois deles depende que a política gubernamental manteña a súa continuidade ou tome outro carisma.