Partindo da premisa de que calquera tempo pasado non foi mellor, quero hoxe aludir a aquelas Semanas Santas da miña infancia , nun pobo pequeno, onde o culto e as manifestacións públicas convertidas en procesións  levábanse de maneira distinta a como  transcorren  arestora.
Claro que as circunstancias eran outras e convén contextualizar os feitos. O primeiro que ven a miña memoria é o recollemento da xente imposto por un sistema autoritario aplaudido por unha parte moi importante da igrexa que non dubidara en pasear baixo palio ó ditador entón xeneralísimo, xefe do Estado e dun goberno que se definía como católico, apostólico e romano o que significaba que tódolos españois éramos da mesma condición e xa que logo debíamos cumprir con determinadas obrigas entre a que se atopaba a de acudir a misa tódolos domingos e festas de gardar sopena de quedar sinalado e case en exclusión social. Así as cousas, a Semana Santa formaba parte do “modus vivendi”: era tempo de oración imposta, e de retiro obrigado.  O dogma do asasinato na cruz dun revolucionario que naquel tempo falaba dos pobres e de amor cara ós menos favorecidos, foi revocado pola igrexa tradicional adaptándoo  as súas conveniencias: liturxia en latín, que impuña respecto,  medo ó castigo divino para os desencamiñados e situarse sempre ó lado do poder.
Acórdome que as emisoras de radio en Semana Santa interrompían as súas programacións e pasaban a emitir música sacra e clásica, os catro bares do meu pobo pechaban ó paso das procesións compostas de pasos sinxelos tralos que ían o crego e o alcalde, tallados por un escultor local  que se chamaba Besamundo a quen  os nenos engadiámoslle “o dos pasos”. A xente nos balcóns púñanse de xeonllos ó avance das imaxes que marchaban con ritmo cansiño ó son dun monótono redobre de tambor e  dunha música con cadencias de tristura sustentada do ritmo aquel do pom..., porrompón..., pom... porrompón. Estaba mal visto que a xente cantara e asubiara pola rúa ou manifestase calquera expresión de ledicia. A xente tiña que estar triste por obriga, por decreto.  
Pero sobre todo lembro a miña avoa Leocadia sentada diante do televisor en branco e negro de pantalla ovalada e caixa de madeira, de lámpadas, claro, que ó acendelo producía un recendo como a candea quente que teño gravado na miña pituitaria.
Ela xunto as súas amigas Filomena e Claudina pasaban horas sentadas diante da tele ollando extasiadas as procesións, esas si, de grandes pasos e moitos encapuchados, elas vestidas de loito a xogo co branco e negro da tele formando parte tamén en privado da grande e mística celebración. Esa semana  a tele santa era delas e de ninguén máis: sermóns, misas solemnes e por suposto as procesións compuñan o repertorio polo que transitaban sen descanso para botalo despois de menos pasado o domingo de resurrección. Nunca vin ás tres diante do televisor  ollando outras cousas.
Tiñan cita sempre en Semana Santa, reunidas coma nun sagrado triunvirato. Como din que recordar é volver a vivir,  hoxe viaxei  a través do tempo cara atrás porque é a única maneira de viaxar coa mente e facer crónica do que outrora acontecera. Arestora sabemos como é e como se monta a Semana Santa que non ten punto de comparanza con aquela  á que me referín. Son tempos e maneiras distintas e mellores  de velas cousas. Que nos deparará o futuro? Chi lo sa!! Esperemos a mañá e a ver que pasa: é a única maneira de sabelo.