Vergonzosa e desatinada política

ecordas; como non has recordar amigo Sidre, aquelas viaxes a Ferrol, veces na lancha de Perlío, veces na de Maniños con parada no Seixo e final da viaxe no peirao de Curuxeiras.
Dependendo da hora podían ir abarrotadas bodega e toldillas ou a media pasaxe, tanto á ida como á volta, pero sempre con xente. Mulleres e homes que facían a viaxe falando da vida, das súas cousas, pero para nada utilizaban o teléfono móbil para se entreter e non falar coa persoa do lado. Que cousas tan raras pasan hoxe meu amigo, co avance da tecnoloxía; falan coas máquinas e non coas persoas veciñas. 
Tanta vida, tanta conversación entre os que viaxaban cara a Ferrol. As lanchas obreiras nas que tanta xente ía. Á lonxa a mercar peixe para logo vender nas parroquias da outra banda. Os que ían á praza. Os traballadores da Bazán, do comercio,  militares, estudiantes e os que ían arranxar algún papeleo. 
O peirao de Curuxeiras e logo aquelas rúas ateigadas, con comercios, cines, tendas e bares, uns ó pé doutros. E alí na Magdalena xa sendo mozos, naquela libraría rexentada por unha culta e gran señora, mercabamos prohibidos libros que nos ían abrindo os ollos á realidade da vida, da sociedade, da política, totalmente segredo, oculto, naquel país pechado ó exterior.
Inda conservo na miña biblioteca aquel libro de Bertolt Brecht, con título orixinal Hauspostille, que merquei con diñeiro que tiña para ir ó Teatrillo Americano que asentara por uns días no Cantón. 
Brecht, aquel gran dramaturgo, narrador, poeta e crítico literario: No faltaba la fe ni la esperanza, / pero sí les faltaba carne y pan. / Quien les negó su amparo y fue robado / después, nada les pudo reprochar. 
Ferrol, Bertolt Brecht, aquelas recordadas libraría e dona. Para nosoutros era outro mundo, só con pasar a ría. Xa daquela rapazolos, non comungabamos con pedras de muíño. Eramos díscolos, pecadores. Gustábanos curiosear no oculto. Aprender cousas que os profesores non nos ensinaban; poida que tiveran medo en falar. 
Recordas no Sánchez Aguilera a quinta do 64. Hoxe os edificios son unha total ruína. De que nos serviu a mili? De nada. Só para perdermos 18 meses da nosa mocidade. 
Aquela Praza de España “cuasi romántica”; con aqueles xardíns e aquelas árbores señoriais, hoxe que é?
O progreso destes últimos 50 anos a Ferrol servíulle de pouco. Non digo que recuara que non é certo, aínda que as reconversións, naval, industrial,  militar, o ladrillazo e o aumento da emigración déronlle un golpe nas costelas que vaille custar recuperarse das magulladuras. 
Ben é certo, que a desatinada política dos de aquí e dos de acolá, foi o definitivo golpe a tan fermosa, noutrora laboriosa e próspera cidade de Ferrol. 
Para cando unha reconversión política? Unha reconversión intelixente, de respecto e de igualdade que pare tan grave crise. Que pare esta aberrante desigualdade que fai tremer os alicerces dun país que, de non ser pola corrupción, puidera ser unha das principais locomotoras que guiara o tren Europa. 
Indignante, tanta xente agardando un posto de traballo. Indignante, oito millóns de traballadores pobres que non lles chega o salario para mercar o máis básico. Indignante, que a nosa mocidade ben preparada, teña que emigrar para enriquecer outros países. 
Onde os políticos que gobernan. Onde a oposición. Andarán xuntos ós viosbardos no río das inxustizas?
Mentres Trump (da tribo dos trogloditas), o que manexa o botón nuclear de EEUU, moi enfadado, xoga ás guerras con algúns competidores que semella habitan na mesma caverna. 
O egoísmo e a tolemia
destrúen os pobos
 

Vergonzosa e desatinada política

Te puede interesar