O futuro está na esquerda

A ninguén  que ademais de peitear canas teña dous dedos de fronte, débelle sorprender o mais mínimo o patrocinio de Felipe González a un goberno PP / C’s coa abstención do PSOE, pois tal formulación lonxe dunha novidade é algo no que leva traballando desde moito tempo atrás,   coa planificada colaboración de destacados membros da caverna mediática e a interesada participación das  empresas que conforman o IBEX 35. 
Ralea que no seu conxunto admite as eleccións desde o  mero  formulismo, pero que de ningún xeito acatan como formato determinantes de acceso ao poder de Goberno,  que á marxe da representación electoral entenden como reserva exclusiva e coto privado das altas esferas, toda unha expresión explícita do  seu desprezo cara á  prevalencia que debe ostentar a función política e do absoluto rexeitamento á autenticidade democrática, aspectos que  poñen de manifesto o seu respaldo ao predominio do poder e económico sobre a vontade dos electores, como proba o feito cativo de seguir sometendo a capitalización electoral á determinación das elites financeiras.
Un estilo vergoñento de facer política cuxo proxenitor non foi outro que o agora entremetido Felipe González, que no seu momento, desempeñando función á fronte do Executivo desposuíu de todo contido á democracia ata amparar a  colonización do Estado por parte dos poderes fácticos, xerando durante o seu mandato como gobernante un balance demoledor, onde o abuso de poder fíxose norma e o rendemento de contas unha ficción, convertendo ao país en campión do endebedamento, colmado de desemprego e saturado de corrupción, todo un estilo deplorable de exercer o poder; é dicir, de idéntica degradación que a agora xerada polo presidente Rajoy,  e cuxa continuidade como sistema vén recomendar no   seu alleamento o exasperado ex-mandatario socialista.
Pero tal posicionamento por desatinado que pareza nada ten de improvisación,  pois atende a un deseño planificado cuxa finalidade  non é outra que a neutralización  do seu propio partido, pechándolle acceso  como alternativa de Goberno, para así condicionar que todo intento de renovación no seu seo máis que un cambio de rumbo teña o efecto dunha volta ao peor espírito da Transición. 
De tal xeito que no ámbito desta  conxuntura sexa doada  a posta en práctica dunha dinámica política  e financeira orientada a liquidar todo intento de soberanía popular e  dese modo seguir mantendo sen atrancos a vixente  impunidade especulativa e o predominio do poder económico herdado do franquismo, e así soster invariable unha  traxectoria política que ademais de converternos en máis pobres siga privándonos de ser donos do noso destino.
Os cambios políticos a positivo nunca deben xerar medos na sociedade, e cando emanan democraticamente do mandato  popular como resulta ser o caso na situación actual, entón, non se debe contemporizar ante reaccións involutivas que en boa lóxica  deben ser erradicadas sen miramentos, de maneira especial cando os seus artífices como no caso de González, versionando ao seu antollo a realidade tentan levar a termo a estafa de antepoñer a súa  fascinación polo diñeiro, a súa adicción polo glamour e polos consellos de administración sobre o inalienábel do interese xeral da maioría social.
Idéntica manobra que a orquestrada coordinadamente polo grupo de exministros do PP, do PSOE e UCD que integrados na Fundación España Constitucional non dubidan en ocultar a preferencia dos seus  intereses tras a demanda  de conformación dun goberno de idéntico corte, petición acompañada igualmente do  suxestivo chamamento á estabilidade política, ao progreso social e á rexeneración democrática, pero omitindo ao completo toda mención de recoñecemento ao cambio político suxerido nas urnas pola notoriedade de 12  millóns de cidadáns.  Sendo pois evidente que aos  defensores de “que todo siga igual” interésalle   mais que nada a continuidade do seu,  pero de ningún xeito, mostran o  mínimo interese en poñer solución á situación extrema que de forma asidua sofren millóns de persoas afectadas no esencial nos seus  dereitos laborais e sociais.
Se así non fóra,  máis que decantarse pola falsa estabilidade de soster en prórroga a un goberno adscrito aos recortes e ás políticas de austeridade, encubrindo o  contaxio medular da súa corrupción e financiamento ilegal,  tentarían a apertura a un novo tempo político a través dun  programa de cambio e un Goberno progresista, que en agrupación de esquerdas, decantásese  por asumir como propia a revitalización  democrática, instituir a solidariedade, corrixir a desigualdade, instaurar a solidariedade, establecendo para o efecto políticas económicas que ademais de crear emprego favorezan a xusta redistribución  nas rendas do país. 
Incluíndo  no seu contexto a reforma do marco constitucional  en liña a avanzar cara ao federalismo,  e todo iso, co obxectivo posto no  desaloxo do Partido Popular da Moncloa.
Propósito de imposible consecución sen a participación do á esquerda do PSOE, Podemos e EU que ademais de capitalizar a maioría electoral, en confluencia, son as forzas do cambio que conxuntamente  con outras están en condición de conducir ao  país   cara a unha   nova etapa da súa historia.
 

O futuro está na esquerda

Te puede interesar