LUCÍA

Anda Lucía, adolescente espléndida, enguedellada nas rosas bravas e máis os xazmíns da idade, subida na nube dos anos. Quince, talvez dazaseis, brillantes nas aulas ou nos patios escolares, mesma historia. Lucía envolta en perplexidades, cismando en como acadar ese “karma” que en John Lennon fora “Instant Karma”, e en min unha novieta catalana tan efémera ou ventureira como Don Quixote na praia de Barcino antes de que o mandara de volta á aldea o Bachiller Sansón Carrasco.

Lucía é un encanto, miúda, loira, ollos pardos e unhas lentes de pasta negras que lle dan aspecto de rapaza lida. O que se cadra é, camiño de competir en libros como a súa nai, tamén Lucía. Lucía adolescente é espilida, lista como os ratos colorados, dona dunha voz grave que aínda daría xogo nos teatros escolares, senón que ela opta polas pistas deportivas. É moito esta Lucía, namoradeira como a herba de San Andrés de Teixido senón que agora, dime, xa non máis ama as paisaxes fermosas, e os xelados de fresa, e as películas demoradas cal o sol cando se deita na Sierra.

Lucía, en fin, é moito. Unha promesa de actividade reflexiva, que non outra cousa é ese “karma” polo que devece. Dígolle que “karma” será algo así como “buen rollo”, e ela sorrí co sorriso guapeteiro dos quince anos e lentes de pasta negras. Aínda lle hei de escribir un poema a esta rapaza. Hoxe non máis quero cantarlle, por Serrat: “Vuela esta canción, para ti, Lucía”. Ou algo así.