Á espera de... Cañete, quizais?

A comezos da década dos oitenta do pasado século, creouse na Coruña a Compañía de Teatro Luís Seoane”, unha compañía de teatro galego independente que quixo contar, ademais, cunha sala estable, realidade que durou certo tempo, ata que tivo que botar o peche por cuestións económicas, que non artísticas. Artífices fundamentais, entre outros, destas dúas e doutras experiencias –que non dubido en cualificar de tan necesarias como excelentes– estiveron, como non, dous nomes clave na historia do teatro galego dos últimos case que cincuenta anos: Manuel Lourenzo e Francisco Pillado Mayor. A Compañía Luís Seoane representou pezas dramáticas de diferentes autores, galegos ou non, clásicos ou rigorosisimamente contemporáneos. Seino ben porque fun un asiduo da compañía e da súa efémera Sala, sita no nº 5 da céntrica rúa coruñesa de Alfredo Vicenti. Alí, en caloroso día de 1982, creo recordar, vin a estrea –en idoma galego, naturalmente– dese clásico do teatro  do absurdo que é A esperar por Godot, obra do irlandés Samuel Beckett publicada (1952) e representada (1953) en París so o título En attendant Godot. Un escritor alófono, que diría o profesor Alonso Montero. Puxéraa en galego Pancho Pillado, bo coñecedor da lingua de oil. Publicaríaa en libro anos máis tarde co título de Á espera de Godot, título que me semella (os meus coñecementos do francés son limitados) que lle acae mellor ó orixinal beckttiano. En 2006, o grupo Talía Teatro de Cee estreou e representou unha versión moi respectuosa co texto orixinal de Roberto Salgueiro, que tamén dirixiu o espectáculo. Tense falado moito do significado da obra ou de quen viña sendo o tal Godot –hai anos para moita xente debía ser deus, porque non aparecía nunca, extremo que nunca afirmou o autor– sen que fose posible chegar a ningún acordo. No remate de contas estamos perante unha peza de teatro do absurdo. O “Non hai nada que facer” do comezo e as palabras do rapaz en cada un dos dous actos anunciándolles ós protagonistas que Godot “non virá hoxe, virá mañá pola tarde” deu pé a falar de que poderiamos estar diante do paradigma da desesperanza do home contemporáneo. E, posiblemente, a obra teña que ver con algo diso. En calquera caso a constante espera dos protagonistas é o que dramaticamente importa. Nós estamos vivindo dramas, doutro tipo, constantemente e tamén estamos permanentemente agardando que as cousas cambien para que poidan ter solucións, totais ou parciais. E con iso xogan seguido con nós. E os nosos dirixentes (o PP de aquí ou de acolá) ou exdirixentes (o PSOE, tamén de aquende ou alende) sempre tiveron poucos escrúpulos, se cadra ningúns, en largar as maiores das mentiras como engado para que a xente siga picando. Talmente como facemos cando imos pescar. A nosa bolsiña de engado pendurando do tolete adoita dar resultados. Mais debo poñer de manifesto, que a pesar dos meus anos –xa era home casado e profesor na Universidade cando morreu Franco– nunca vin unha campaña tan obscena como a que está levando adiante o Partido Popular por tódalas partes e máis que houbese. Levan meses e meses sen facer nada, que,obviamente, non sexa tomar medidas e medidas para lle facer a vida á xente cada día máis insoportable. E agora, de repente, empezan a anunciar cousas e cousas –moitas delas das que se leva falando desde non se sabe cando– que din que van acometer de inmediato. E nese xogo do engano premeditado xogan presidentes de goberno, autonómicos, deputados, alcaldes, concelleiros e canto can e gato ten ocasión de aportar algo que, é posible, que lle esquecera facelo con anterioridade. Tamén aparece algunha que outra iluminación. Nesta nosa vila, que decote  cae a cachos por tódolos lados, que non hai por onde coller nada, os anuncios do que se vai facer son de traca. En canto pasen estas moi importantes eleccións europeas as mudanzas van ser tales que ninguén vai recoñecer o seu territorio vital. Ata é posible que, de seguir en Europa as cousas como están, Ferrol desapareza do mapa. Ao tempo. Non sigamos a esperar por..., neste caso Cañete, que por ese lado non vai vir, nin hoxe nin mañá. E é mentira que non se poida facer nada.