Que ignorancia,
pensar que os demais
non pensan.
Agardo o pronto retorno da política honesta. Do sentido común. Que non nos leven, como a dereita neoliberal semella pretende, a unha esclavitude simulada. Agardamos, se todos poñemos a brasa no asador, cambien as tornas.
Alégrome polo colectivo homosexual, por aqueles e aquelas que tanto tempo estiveron marxinados por gobernos e leis retrógadas. Xa non estamos no Medievo.
Aínda que eu non defenda bandeiras, nin bi, nin tri color. Tampouco himnos nin consignas que nos diferencien pola forma de ser, ou pensar. (Moito queda por facer).
Si defendo que xuntos, sen himnos, sen bandeiras e sen odio abramos fronteiras e portas das institucións na loita pola liberdade, a igualdade e a fraternidade. Os himnos e as bandeiras nunca poderán substituír os feitos honestos ou canallas de cada quen.
E agora, cos pés na terra galega. Na comarca. Pretiño a nós, onde os lugares abandonados dan paso a tanto deterioro, miseria, pobreza.
A que tantas aldeas antonte habitadas sexan hoxe verdadeiras selvas intransitables e incontrolables, agás para as feras de catro patas e para algunha de dúas, os prendelumes que cada verán arrasan e eliminan espacios ecolóxicos irrecuperables. Estampas naturais paradisíacas, das que só en Galicia podiamos presumir e disfrutar.
Cuaseque me caían as bágoas ollando aquel lugar que fai pouco tempo aínda era o fogar de máis dunha ducia de familias, no que hoxe medra canta casta de maleza autóctona e foránea sen ter quen lles teña o paso.
Un lugar abandonado é un ente moribundo. Unha gorida ao libre dispor das feras. Un freo ao progreso. Unha forte desaceleración dos que viven do campo. Moitos, poden ser unha traxedia.
A despoboación do rural é un tema urxente que os políticos de todas as cores teñen que arranxar. De verdade verdadeira, auténtica, sincera. Non como fixeron até agora. Non agarden a que só sexa hábitat do eucalipto, do porco teixo e do lobo.
Nos tellados dalgunhas casas do lugar do que lles falo que aínda terman en pé, anidan curuxas, mouchos e barulleiros pardais que non paran de entrar e saír baixo o lousado dos teitos.
Arados de rabelas dos tempos de Maríacastaña, algún que outro tractor e outros varios apeiros de labranza penduran das paredes dos pendellos.
Inanimados e pacientes agardan a resurrección da agricultura e da gandería que antes do exterminio –semella que adrede e controlado, senón difícil é de entender– era unha actividade económica e fundamental en Galicia.
Coma este lugar que amortece sen que ninguén sinta dó por el, salvo os que por causa maior tiveron que abandoar, hai centos nesta esquecida terra que ben puidera ser rica e podente, e fogar permanente de centos de familias se tivéramos gobernantes honestos e intelixentes que a amaran e defenderan, non só de boca para fóra.
Mesmo daquela que a Lúa comezaba a amosar a súa tenue faciana por riba das pedras da historia do Castelo dos Andrade oín un cuco cucar. Poida só fose unha ilusión, un desexo que (había tempo) agardaba. Este ano soamente vin un, que non me quixo cucar.
O cuco é un paxaro encantador que sempre me intusiasmou cando abundaban, ou polo menos cando se vían e oían con frecuencia alá por Prismos, Vilar de Colo, A Capacheira, ou Chamoso, e non soamente polo seu chamativo cucar. É un paxaro que alegra e dá vida, incluso a lugares abandonados.
Baixei amodo, tal que subirá, alumándome un débil facho de lúa minguante por camiños e pistas até chegar á zona de confluencia dos ríos Eume e Covés, na fermosa ría de Pontedeume, mesmo alí no cemiterio dos botes, preto do centenario teixo que, meu pobre, xa nin árbore é.  
Pontedeume é boa vila, mais que esquecida estivo nos últimos anos!! A ver se esta nova corporación recupera tan histórico, fermoso e acolledor concello.
Bebín un par de pintas para acalmar a secura, merquei medio de melindres dos que saben a gloria bendita, seguín pola ponte até o areal de Cabanas (que feiras as do 21!!), San Martiño, Laraxe, Rego da Moa, Fene, O Puntal, a miña casa, facendo ao revés parte do Camiño Inglés.
Aproveitei a viaxe para rematar de ler o libro “Son noxento” da narradora, poeta e pensadora María Xosé Quizán. Gústame camiñar e tamén viaxar na imaxinación dos bos autores: Teño ese saudable vicio. Que lle hei facer?