Menos mal que nos queda Portugal

Desde que o cambio político que entre 1975 e 1982 abrise a porta ao sistema de democracia representativa, desde aqueles albores da Transición o rumbo autoritario da estrutura de poder alterou nos substancial a finalidade establecida de orixe, e todo, porque a substitución institucional de acompañamento que debese estar rexido pola determinación da vontade popular foi instruído en función ao imperativo dos poderes fácticos do Estado e baixo a tutela da oligarquía económica.
Pero a intromisión involucionista deses axentes e a repercusión da súa influencia foi posible grazas en gran medida á tolerante actitude dos actores políticos de esquerda, que como representantes dos sectores populares, puidérono ter impedido, se coa súa desunión non destruísen como foi o caso o soporte da súa fortaleza, e polo tanto, a súa capacidade de influencia, unha situación que derivou cara a unha descapitalización progresiva que non puido conducir a outra saída máis que á evidente complexidade desta “democracia incompleta”.
Sendo así como o neoliberalismo fíxose dono da situación ao facilitarlle que tomase a dianteira e as rendas do poder real, circunstancia que por rigor obriga a desprazar o centro de gravidade das críticas cara aos verdadeiros artífices, sobre todo, cando a pesar do prexuízo dos seus efectos, a orixe do porqué mantén a súa secuencia e as forzas de esquerda hospedadas na súa obstinación non logran alcanzar a unidade de actuación, como tampouco, discernir a diverxencia entre os seus verdadeiros adversarios e os chamados a salvar diferenzas, de aí a súa invariable actitude de gastar a pólvora en salvas e o seu paradoxo de seguir repetindo o peor de se mesmos.
Esta actitude de anacrónica desunión entre as forzas de esquerda segue formando parte da orde do día de todo proceso electoral, e abonda como contraste o absurdo xurdido en véspera das eleccións galegas como consecuencia do nova división e cuxa repercusión vén tirar por terra as favorables expectativas a un cambio transformador do executivo da Xunta.
Un síntoma de deficiente proceder que por máis recondución que se tente a última hora , o seu carácter atentatorio contra a esperanza dos electores incrementará o efecto dos seus prexuízos, ata o extremo, de facer que o alcance da súa repercusión mediática inflúa sobre maneira no signo negativo do resultado dos comicios, de tal modo, que se traduza noutra oportunidade perdida, tendo en conta que a incidencia do seu carácter irreflexivo botará por terra toda probabilidade de cambio político.
É por iso que o maior inimigo da esquerda en Galicia sexa a súa propia diverxencia, a do papel protagonista da vella política, a exercida polos partidos tradicionais, nacionalistas ou non, que a pesar da súa probada incapacidade en dar resposta ás novas demandas da cidadanía, empéñanse en monopolizar a función política, dificultando para iso a través de extravagantes maleficios a acción da forza emerxente, que precedida doutra cultura política á marxe de cargos e privilexios, aposta polo cambio radical a través de solucións e respostas útiles acorde a un novo modelo de facer política; disparidade entre dúas versións diferenciadas que máis que complementarse entre se dificultan a súa confluencia.
Esta desavinza parece que será o principal impedimento para mudar o signo do actual Executivo galego; renunciando así a reproducir a boa praxe conseguida polos nosos asimilados veciños do sur, que a pesar da diversidade de sensibilidades no contexto da esquerda, limando asperezas, contrariamente ao que aquí ocorre demostraron ter alcance de miras e talla política ao lograr a través dun pacto tripartito facerse coas rendas do Goberno portugués.
Unha determinación que debese ser un exemplo para seguir pola vantaxosa repercusión das súas progresistas medidas que ademais de poñer fina os recortes salariais e incrementar pensións e salarios, sitúa a xornada laboral nas 35 horas semanais, unhas excepcionais medidas de lexislatura que en se mesmo vén deixar sen efecto ao ata agora vixente modelo neoliberal, sendo así, que ademais de beneficiar aos máis desfavorecidos, a súa aplicación é sen dúbida un triunfo de gran calado político para a soberanía nacional do país veciño.
Con todo, o feito de combater con éxito as políticas de austeridade e a aplicación de medidas paliativas, como resulta ser o caso, só é posible se de antemán garántese a unidade dos partidos e movementos cidadáns como condición ineludible. Unha lección esencial que en Galicia, á vista do panorama político, as forzas de esquerda á marxe do seu distintivo debesen asimilar ao unísono, sempre que a finalidade da súa traxectoria, máis alá de supremacías e protagonismos absurdos correspóndase coa defensa do interese dos seus representados e o porvir desta terra.