A covid 19 e os cárceres: “que apodrezan aí!” (e II)

Menos mal que lles facilitaron teren máis comunicacións polo telefone.

“Mira, oh! Que apodrezan aí!” Cando ti, amigo ou amiga, político ou proclamador de palabras grosas desa guisa, que por algunha razón es ou estás preso/presa da túa falta de equilibrio verbal persoal, aprende que no teu mesmo interior está a podrecer o ser humano por unha falta da sindérese máis imprescindíbel para responder de verdade aos grandes retos deste mundo que dicimos querer cambiar. 
Moitas veces buscamos compensacións para a nosa autoescoita. Non amigo. Iso xa o fai Trump. Non o tomes de modelo. Niso que proclamas estás a clamar a berros as túas propias doenzas. Pero fas dano. Moito dano. E estaste autodestruíndo. Por iso reitéroche as palabras de Paulo: “Tratade e preocupádevos dos presos coma se vós mesmos estiverdes encadeados con eles; preocupádevos dos que sofren, porque vós tamén tedes un corpo”.

Prefiro mirarme no espello constitucional, que agora tanto a invocamos. Art. 25, § 2: “As penas privativas de liberdade e as medidas de seguridade estarán orientadas cara á reeducación e reinserción social e non poderán consistir en traballos forzados. O condenado a pena de prisión, que estiver a cumprir a mesma, gozará dos dereitos fundamentais deste Capítulo, fóra dos que se vexan expresamente limitados polo contido do fallo condenatorio, o sentido da pena e a lei penal. En todo caso, terá dereito a un traballo remunerado e aos beneficios correspondentes da Seguridade Social, así como ao acceso á cultura e ao desenvolvemento integral da súa personalidade.” 
Tamén este é un espello no que mirar a nosa personalidade individual e comunitaria e seguramente atoparemos reflectidas bastantes patoloxías, sobre todo psicosociais, a remediar sen tardanza.

Aumentan exponencialmente nestes intres a cantidade, modelos e tipos de prisións de tantas clases que padecemos nesta nosa sociedade de cada día, co perigo de podrecermos todos sen remedio se non atopamos camiños acertados: as residencias dos nosos anciáns, todas as institucións educativas de infancia, adolescencia, mocidade; mundo do traballo, paro, subemprego, explotación de persoas en condicións de escravitude, abusos, violencias, maltrato e malos tratos a nenas/nenos, mulleres, anciás e anciáns, discapacitados, etc. 

Resultan escandalosos os argumentos esgrimidos, hai poucos días, para evitar o control da pandemia nos centros de prostitución ‘autorizados’. Non xa por defenderen ás persoas alí atrapadas, explotadas e prostituídas, senón porque os prostituidores e usuarios poderían quedar ao descuberto e non colaborarían para seguir o fío da cadea dos contaxios. Hipocrisía pura. Xa sei que a análise deste ‘negocio’ é moitísimo máis complexo e complicado e que non está ao alcance dun artigo, nin sequera dos grandes rotativos. Non se quere? Non se pode? Non se sabe? Preguntaría Epicuro.

 “Aporofobia (ἄπορος áporos ‘pobre’, φόβος fóbos ‘medo’) é o medo e rexeitamento cara á pobreza e cara ás persoas pobres. É a animosidade, hostilidade e aversión, respecto das zonas ou barrios carenciosos e relacións coas persoas pobres, ou sexa, fronte a aquelas persoas que se atopan desamparadas e con moi poucos recursos”. E é un perigo crecente nas novas pobrezas que se nos aveciñan.

“Mira, oh! Que apodrezan aí!” Non, amigo. Non estou de acordo. Tamén niso hai mostras dunha radical aporofobia. 

Canta necesidade temos de celebrar, cada un ao seu modo, a Festa da Mercé: Mater captivorun. E con canta humildade teremos de rogar: Ora pro nobis!

En Ferrolterra temos ademais outros catro motivos de achegármonos e celebrarmos A Mercé. Cada un deles con lembranzas entrañábeis:

1.- O Pazo d’A Mercé, en Neda e D. Paco da Mercé. Cantas lembranzas daquel médico que sufriu tanta represión nas propias carnes por ser ante todo humanitario. “O médico dos pobres”. Que cobraba 15 pesetas, se llas podías dar. Tiven a sorte de tratalo. Un modelo.

2.- A Capela da Mercé en Cervás e o Voto de Chanteiro tan vencellado ao Muelle, a Ferrol Vello e á Parrocheira. Diso hai xente máis documentada ca min para renovarnos a memoria.

3.- E logo dúas comunidades Mercedarias: O Colexio Tirso de Molina, en Amboage, agora con Confraría. Lembro ao P. Felipe e ao P. Laka. Por aquí pasou tamén o biblista Pikaza.

4.- E o Colexio de Fajardo. De onde saíron tamén moitas xeracións de mestras e enfermeiras, aínda en tempos das nosas acordanzas. 

A covid 19 e os cárceres: “que apodrezan aí!” (e II)

Te puede interesar