Ao PP ráscanlle as marchas

Cando nun Estado como o noso o saldo negativo das contas públicas supera o valor da súa economía, non hai que ser ningún preclaro para presumir que o Goberno xerador de tal despropósito non é o apropiado para seguir conducindo a rendas do país, e se para maior abondamento contrastamos que durante o seu mandato a débeda creceu de forma ininterrompida ata superar o 100% do PIB, entón, ante este pésimo record mais que despacharse con indirectas sobre o inoportuno da súa continuidade, o seu, é esixir a substitución do Executivo de quenda, sobre todo cando a pesar de tan nociva tendencia, o PP como directo artífice da súa formación, non repara en proseguir co seu festival de falsidades e demagoxias tentando vender un país endebedado ata as cellas coma se tal lastre fóra en se mesmo todo un triunfo.
É por iso que a pesar da delirante euforia do séquito de Rajoy, a realidade avaliada en xustos termos veña a confirmar que o resultado dos seus catro anos de políticas de austeridade foron a causa dun estrepitoso fracaso como vén indicar a redución do crecemento e o emprego, a caída adicional das rendas das familias e o acrecentamento da pobreza e a desigualdade, é dicir, xusto a antítese do que precisaba o país.
E iso é así de evidente, a pesar do papel propagandístico desempeñado polos establishments económicos, financeiros e mediáticos no seu basto intento de publicitar unha realidade inversa coa maquinada intención de favorecer como inevitable a continuidade do Executivo conservador, e por riba, a prórroga das políticas económicas, que á marxe de favorecer os seus propios intereses, o impacto da súa repercusión por tratarse da reprodución dunha vía fracasada, mais alá que a solución de nada, convértese nunha recreación de mais do mesmo, é dicir, nunha volta de porca ao recorte do gasto e a mais austeridade.
Un agravamento por tanto das políticas neoliberais cuxa aplicación estanos retrotraendo a niveis dos anos corenta no que a pobreza e miseria refírese, ata o extremo de converter a España no país con maior desigualdade na repartición de ingresos de toda a Unión Europea.
Unha situación de afundimento que esixe de inmediato a necesidade alternativa dun goberno de progreso capaz de imprimir un cambio de orientación da política económica con aplicación de medidas paliativas aos problemas máis perentorios da maioría social, ao mesmo tempo de poñer andar ao país cara a unha senda de crecemento equilibrado e sustentable, sobre a base referente da diversificación do modelo produtivo e a premisa de lograr o fortalecemento do sector industrial e o aumento do seu peso no PIB a par de mellorar a competitividade.
Cambio que por razóns obvias, en correspondencia co determinado pola maioría electoral e en recoñecemento ao feito diferenciador de combater a ditadura, ten de ser encomendado a organizacións políticas de connotativo signo transformador, para así poder compaxinar a confluencia de afinidade das forzas de esquerda cos nacionalistas vascos e cataláns no marco dunha gran coalición de goberno capaz de relaxar as distintas sensibilidades dos actores e dar preferencia á saúde económica, política e social do país como principal referente do interese xeral e única posibilidade de poñer fin ás devastadoras consecuencias da políticas de corte neoliberal ao tempo de conxugar con solvencia os desafíos do presente e os retos do futuro.
Nada fai presaxiar que na actual conxuntura o pacto entre Cidadáns e o PP para a investidura de Rajoy, teña un percorrido distinto ao ocasionado polos efectos repercutidos da súa propia inviabilidade, pois ao fío dos feitos, difícil van ter ambos os herdeiros das dereitas que dominaron o aparello do estado ditatorial, como radicais defensores das contraproducentes políticas de austeridade, alcanzar anexións parlamentarias de referendo ao seu acordo distintas ás súas propias, sen que tal errada eventualidade, presupoña de ningún xeito validar o órdago do Presidente en funcións ameazando coa celebración de novos comicios, cando tal circunstancia o único que produce en primeiro termo é a extinción do seu tempo político e con iso o nomeamento dun candidato alternativo.
Momento clave para erradicar definitivamente a pantasma dunhas novas eleccións, de forma que tomando a testemuña en atribución á situación creada, se procedera a explorar sen exclusión, é dicir, facendo extensiva a negociación con nacionalistas e independentistas en aras a fraguar un pacto de consenso entre forzas progresistas sobre a base de superar cuantitativamente os apoios parlamentarios acadados polo tándem PP-Cidadáns, para deste xeito coa plena lexitimidade que outorga o sumatorio da aritmética electoral poder constituír o goberno de cambio e progresista que a situación require.
Oportunidade que suposto caso de ser desaproveitada, non só forzaría a celebración dos terceiros comicios senón que ademais induciría graves consecuencias electorais nos forxadores de tal renuncia.