O excedido custo  da factura da electricidade e a súa marcada repercusión   tanto no ámbito doméstico como  na actividade produtiva é sen dúbida un dos factores que está  a lastrar  en gran medida toda posibilidade  de reactivación económica, pois  non debemos distraer como feito real que desde que comezou a crise en 2008, o recibo da luz incrementouse un 63%. Subida equivalente ao dobre que na Uníón Europea en idéntico período, co agravante que tal  aumento é coincidente no tempo cos efectos das políticas de austeridade, que no mellor dos casos, minguou substancialmente a capacidade adquisitiva dos fogares españois, ocasionando á vez unha nociva repercusión sobre a competitividade das empresas; circunstancia que a pesar dos seus efectos, non é impedimento para facernos saber que a luz  seguirá subindo.
  A verdadeira orixe deste problema arrinca en 2003, cando coa privatización de Endesa consúmase a chamada liberalización do sistema enerxético, pois desde entón, o prezo da electricidade cuxo establecemento ata ese momento era potestativo do Goberno, coa privatización do sector, unha parte significativa  do seu importe pasou a ser fixado en exclusiva polos novos titulares das compañías eléctricas. 
Sendo este o punto de inflexión do que parte o actual desastre, pois coa situación creada, os donos privados  impuxeron como norma a obtención de beneficios sen límite de ambición, e sen reparar o máis mínimo nas consecuencias das súas decisións sobre a sociedade, nin vacilar  tampouco en perturbar o marco de ponderación que ata aquel momento vinculaba a produción de enerxía eléctrica co resto do sistema produtivo. A  cobiza empresarial foi quen facilitou que sen o mínimo rigor os xerifaltes do oligopolio apostasen por prácticas de sobreproducción,  decisión que implicou un sobre investimento no sistema eléctrico cuxo dimensionamento xerou unha sobrecapacidade produtiva, que por desaxuste coa demanda mantívose inactivo por falta de utilidade. 
Un desaxuste que máis que mitigarse co tempo, pasou a agravarse como consecuencia da intensa recesión económica que afecta o país desde fai sete anos, que ocasionou o esborralle da actividade económica e a consecuente diminución do consumo enerxético; desequilibrio, que está detrás do problema do sector, do disparatado encarecemento da factura eléctrica e especialmente  do “déficit de tarifa”, ese subterfuxio que conxuntamente utilizan Goberno e compañías para defender o sobreprezo repercutido na  factura da electricidade.
O estrambótico do devandito déficit, é que a súa auténtica causa  prodúcea o feito de manter parcialmente inactiva a capacidade enerxética instalada por falta de demanda, e pretender agora as compañías repercutir o adverso resultado dos seus erróneos investimentos, facendo que os usuarios e o Estado afrontemos como propio o custo de manter operativas unhas instalacións en desuso. 
Repercusión que de ningún xeito debe ser asumida nos termos previstos, tendo en conta que por tratarse dunha propiedade privada han de ser os titulares empresariais  quen  en responsabilidade asuman como propia as perdas do seu negocio, non sendo de recibo tentar derivar a terceiros as nefastas consecuencias das súas propias decisións, cuxos resultados de explotación  son fornecidos por eles mesmos  sen contraste de auditoría que referende ou rebata as súas cifras.
O certo é que mentres que  os consumidores ven incrementar bimensualmente o importe das súas facturas, a pesar da crise, as contas de resultados das eléctricas seguen cifrando en positivo, ata o punto, que  as ganancias das cinco principais compañías do sector elevan os seus beneficios anuais, situándoos actualmente entre os 8.000 e 10.000 millóns de euros;  e todo iso dentro da máis absoluta falta de transparencia á vez de facer seu un comportamento propio dun oligopolio, e poder así influír tanto na  fixación de prezos  como nas decisións políticas. A situación esixe un cambio radical, pois despois de sete anos desde a liberalización do sector sen apenas control público do mesmo,  o país chegou ao peor dos modelos posibles no trato da electricidade, ata o extremo  de lexislar  en materia  ao ditado do lobby enerxético, nun contexto  de deterioración que pon ao descuberto a confabulación dos dous partidos políticos que nos gobernaron ata a data amparando coas súas leis ás  grandes corporacións enerxéticas, mentres que coa súa indolencia facían  pagar aos consumidores a repercusión das súas temeridades  ao tempo de entregarse á erótica  das  portas xiratorias, como pon de manifesto a escandalosa nómina de fichaxes por parte das  eléctrica de ex altos cargos, ex deputados e demais elementos relacionados co poder político.  Un feito que electoralmente resta toda fiabilidade ás siglas de procedencia.