No podio das principais preocupacións da cidadanía están o paro e a corrupción, pero máis alá de conformarse con manifestar o seu descontento a través de enquisas sociolóxicas, os electores debesen profundar na relación entre ambos os aspectos, para así saber que os seus referentes de preocupación gardan relación directa entre se mesmo e cunha forma específica de facer política, que de ningún xeito se poderá corrixir sen mediar un cambio profundo e radical, tendo en conta que se a corrupción existe é porque a política beneficiouse dela, e que en tanto persista esa relación de vantaxe, folga dicir que toda proclamación enunciativa de creación de emprego será pura entelequia. 
Desde o comezo da crise o acumulado de mentiras sobre a situación económica, a súa reactivación e a creación de emprego tomou tal magnitude que fai que a confianza nas nosas autoridades estea baixo mínimos, pois por máis publicidade subliminar que malgasten sobre a creación de emprego o certo é que despois de dez anos de aplicación do receitario neoliberal non se logrou tan sequera volver ao momento de saída, é dicir, non se chegou nin a recuperar o emprego perdido durante o ciclo; un todo sintomático que vén poñer de manifesto o fracaso das actuais políticas de aplicación, que máis alá de conseguir solucionar esta secuela acrecenta a súa complexidade, ata a situación extrema de facer que o buraco do paro tráguese a miles de persoas que actualmente desempregadas nunca volverán traballar.
Pero mentres esta circunstancia prodúcese e a cidadanía perde un dereito detrás doutro, o que prolifera no país é o nivel de corrupción; a sucesión ganduxada de casos indignos que favorecidos polo libre albedrio da desvergonza, fan que teñamos unha democracia devaluada pola carencia de escrúpulos da peor ralea política, que non dubida en propiciar a perversión do sistema, posibilitando na súa impudicia que se impida a intervención de xuíces honestos, ordénese a exclusión de fiscais enérxicos ante o delito ou que se outorguen concesións de indulto a ladróns, corruptos. e corruptores.
Consumando así un Estado de Dereito “sui géneris” que atado de pés e mans, ao funcionar ao ditado de intereses espurios, o seu contido transfórmase en letra morta que de ningún xeito pode garantir os dereitos e liberdades fundamentais, e que en obrigada restitución esixe dunha intervención correctora, pois de non facelo, a cobertura das súas garantías estará totalmente ausente, carencia que por se mesma provoca a indefensión dos cidadáns. e todo, pola envilecida actitude dun poder político que lonxe de combater as malas artes dunha delincuencia institucionalizada non repara en constituírse en parte intrínseca da mesma 
Referir ao respecto que cando os gobernantes que teñen conferida encoméndaa popular non só de respectar as leis senón de facelas cumprir, convértense en cómplices e sicarios da delincuencia, a mobilización popular na rúa e a moción de censura no Parlamento ten de ser a pauta que teñen de seguir, os que fartos de degradación rexeitan que unha situación sen lei efectiva consolídese como norma do país, por ser a súa utilización a única vía coa que poñer límite a unha corrupción desbocada cuxa alarma social ameaza con derivar a quebra irreversible, á vez de constituír a súa aplicación a demanda do sector maioritario da sociedade que de xeito permanente. comina a tomar medidas claras e decididas nesa dirección.
Os espiñentos sucesos de corrupción dos últimos días e as graves implicacións nos mesmos de membros do Goberno e do partido que o sustenta, pola súa excepcional gravidade, son argumentos sobrados para dicir basta, e optar alternativamente por impedir dunha vez por todas que o imperio da indecencia siga dominando a función política; pois ante tal nivel de degradación institucional non se pode permitir de ningunha maneira que os corruptos sigan ostentando o poder Executivo, sen que exista outra fórmulación distinta á Moción de Censura para a consecución de tan xustificada finalidade por ser iso ademais dunha obrigación ética unha reinvindicada demanda social.
Cabe dicir para maior abondamento que a totalidade dos compromisos adquiridos por Rajoy en materia de corrupción, nunca os chegou a cumprir, sen que nin sequera, as variadas propostas de resolución que sobre rexeneración democrática foron aprobadas polo Congreso tivesen maior percorrido que o puramente testemuñal, pois a pesar de comprometer a súa posta en marcha, o certo foi que se quedaron en papel mollado; e se a iso engadimos as actitudes de rebeldía por encubrimento e obstrución á xustiza , resulta obvio que os resultados da súa comparecencia na nova comisión de investigación constituída en foro parlamentario con idéntico propósito, non depararán outra achega que a reprodución de máis do mesmo 
Por tanto, é de precisar que o único antídoto á corrupción endémica do PP, pasa pola súa desconexión hixiénica do poder e a consecuente recolocación na oposición para a súa rexeneración. 
Sendo a moción de censura construtiva a única vía efectiva para conseguir o devandito tránsito, que en consecuencia debe contar cos apoios da totalidade de quen teña fixada a expurgación desta secuela como obxectivo político perentorio, pois toda actitude de receo a derrocar a corrupción debe ser entendida sen máis paliativos como un síntoma indicativo da súa protección en cuberto.